Όταν το Bergen σταματήσει να γεννά metal φυντάνια, τότε όλοι μας θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε σοβαρά για το μέλλον του σκληρού ήχου. Ένα από τα groups που ανακάλυψα στην σύντομη μου επίσκεψη στην πολιτιστική πρωτεύουσα της Νορβηγίας, ήταν οι VULTURE INDUSTRIES. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την ύπαρξη τους, αν και απολαμβάνουν εκτίμησης σε αρκετές χώρες. Το ντεμπούτο τους, “The Dystopia Journals”, κυκλοφόρησε το 2007 και αισθάνομαι υποχρέωση να γράψω λίγα λόγια αυτό.

Αρχικά, η περίσσια Αρκτουρομανία μου αρκούσε για να κερδίσει εύκολα το ενδιαφέρον μου. Τα θεατράλε φωνητικά (ναι...θυμίζουν και Garm) πάντα με έκαναν να ανατριχιάζω. Τα synths, οι prog κιθάρες, τα σκόρπια black φωνητικά, το βιολί, τα solos, το δίκασο...όλα σε μια αλλόκοτη σειρά που εξιτάρουν κάθε ακροατή που ηδονίζεται με το “περίεργο”. Εάν έπρεπε, σώνει και καλά, να υπάρχει ένα album – alter ego, θα επέλεγα το “Sideshow Symphonies” των ARCTURUS. Το πιο “στρωτό” album των Νορβηγών συμβαδίζει με το μουσικό όραμα των έτερων συμπατριωτών τους. Και δεν θα ήταν υπερβολή να τολμήσω να πω ότι το “The Dystopia Journals” είναι εμφανώς πιο περιπετειώδες σαν άκουσμα.

Πιστεύω πως το δεύτερο album των VULTURE INDUSTRIES, με τίτλο “The Malefactor's Bloody Register”, θα είναι ακόμα καλύτερο και γι'αυτό το λόγο διατηρώ χαμηλό προφίλ ως προς τη βαθμολογία του ντεμπούτου τους.

8