Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η rock και metal κοινότητα έχει σιχαθεί πλέον τα all star albums. Μία τέτοια προσπάθεια είναι και η φρέσκια δουλειά του SLASH, η οποία αποτελείται από τις προσωπικές του ιδέες αλλά και τη συνεργασία του με πολύ γνωστές μορφές του χώρου, παλιές και νέες. Παραδείγματα είναι ο Ozzy αλλά και ο Andrew Stockdale των WOLFMOTHER. Οι ιδέες αυτές να πούμε ότι στην κυριολεξία πνίγηκαν και θάφτηκαν από την προηγούμενη μπάντα του, τους VELVET REVOLVER, τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία παρόμοια προσπάθεια η οποία έρχεται στο νου μου είναι το ''Probot'' του Dave Grohl, που ήταν μια απόπειρα του μεγάλου μουσικού να βγάλει ένα δίσκο συνεργαζόμενος με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, γράφοντας παράλληλα τραγούδια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, τα οποία οδήγησαν σε έναν πραγματικά αξιόλογο δίσκο. Χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις με παρόμοιες προσπάθειες του παρελθόντος, τι μπορούμε να πούμε σήμερα για τον Slash;
Πρώτα απ’ όλα βλέποντας και μόνο τα ονόματα που υπάρχουν στο δίσκο, χρειαζόμαστε δύο πράγματα: μία χάρτινη σακούλα και δραμαμίνες! Ian Astbury, Ozzy, Chris Cornell, Lemmy, Dave Grohl, Iggy Pop. Μπορούν όμως ακόμη και αυτά τα ονόματα να κάνουν αριστούργημα ένα μέτριο τραγούδι και συνολικά ένα μέτριο δίσκο; Η απάντηση είναι, βεβαίως, όχι. Από την άλλη όμως, ο κύριος με το ημίψηλο καπέλο επιδεικνύει μία ιδιαίτερη ικανότητα να φτιάξει μουσική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός από αυτούς, παρά τις έντονες διαφορές τους. Κάποια κομμάτια πιο heavy, άλλα λιγότερο και άλλα πιο pop συνθέτουν το track list του album.
Ωστόσο, παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος και την ικανότητα του Slash, δεν μπορούμε να πούμε ότι το αποτέλεσμα είναι κάτι το εκθαμβωτικό. Αν εξαιρέσουμε κάποια κομμάτια που μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς δίπλα στις παλιές επιτυχίες του Slash και να αντέξουν την κριτική της rock κοινότητας, το υπόλοιπο album κινείται στα επίπεδα της μετριότητας. Στην πρώτη κατηγορία τοποθετούνται τα: ''Ghost'' (Ian Astbury), ''Crucify The Dead'' (Ozzy), ''Back From Cali'' (Myles Kennedy) και ''I Hold On'' (Kid Rock). Έκπληξη αποτελεί και η συμμετοχή της Fergie των BLACK EYED PEAS στο ''Beautiful Dangerous'', όπου η πανέμορφη τραγουδίστρια αποδεικνύει ότι είναι πολυεπίπεδο ταλέντο, αλλά και μία γεννημένη rock performer. Δεύτερη έκπληξη, ο Myles Kennedy, ο οποίος δίνει την ψυχή στα δικά του κομμάτια αποδεικνύοντας ότι είναι από τους καλύτερους στην πιάτσα σήμερα. Η μετριότητα και η έλλειψη πρωτοτυπίας στο υπόλοιπο album ισορροπείται από τον φρέσκο ήχο που έχουν τα κομμάτια αυτά.
Γενικά, ο Slash δεν μας εκπλήσσει με τη δουλειά του αυτή. Ωστόσο ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίο χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ως άξιο σεβασμού. Πρέπει να παραδεχθώ ότι κάποια από τα κομμάτια θα συνεχίσουν να παίζουν στα ηχεία μου για αρκετό καιρό και οι φίλοι του ήχου σίγουρα θα γουστάρουν το δίσκο ακόμη και αν αυτός δεν είναι επάξιος της κληρονομιάς του δημιουργού του.
7
