Δυο χρόνια μετά το ''VIII – The Time Unchained'' οι Φινλανδοί εμφανίζονται πάλι στα δισκογραφικά δρώμενα με έναν ακόμα δίσκο που πολλοί μπορεί να περίμεναν, όμως μάλλον θα απογοητεύτηκαν. Η αφεντιά μου ήταν μέσα σε αυτούς που τον ανέμεναν με αγωνία, δεν είναι όμως μέσα σε αυτούς που θα το βρήκαν πολύ καλό ή, έστω, ωραίο...αλλά πολύ μέτριο.
Αν και χαρακτηρίζονται ως Melodic Black Metal, οι CATAMENIA έριξαν κατακόρυφα τις ταχύτητες και έκαναν τα μελωδικά φωνητικά κύριο και βασικό στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας. Ο δίσκος ξεκινάει με το τραγούδι ''Blood Trails'' και ενώ η αρχική μελωδία είναι πολλά υποσχόμενη, το κομμάτι κάνει μια στροφή και εκεί που θα περιμέναμε μια ακόμα επανάληψη του riff με τα drums του Mikko Nevanlahti να βαράνε blast-ίδια, αυτό που έχουμε είναι ένας heavy metal ρυθμός και φωνητικά να θυμίζουν στο τέλος IN FLAMES, στις κακές τους στιγμές να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε. Οι επιρροές των Riku Hopeakoski και Ari Nissila στις κιθάρες είναι πολλές και διάφορες, χωρίς όμως να έχουν αυτό το κάτι που θα σου δώσει μια άλλη γεύση, μία πρωτότυπη συνολική εικόνα, αφού όλα κάτι θύμιζαν. Ένα κακό χαρακτηριστικό αυτού του δίσκου είναι ότι, ενώ όλα τα κομμάτια ξεκινούν αρκετά καλά, κάνουν μια φοβερή κοιλιά στην μέση, όπως το ''The Path That Lies Behind Me''. Αν και οι μελωδίες δεν είναι τρομερά πρωτότυπες, αν πάρουμε μεμονωμένα σημεία από τα κομμάτια, ένα ελαφρό head banging το κάνεις, αλλά όχι στο refrain. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουν πάρα πολύ καλή παραγωγή και ήχο, οι μελωδίες όμως δεν τους έκατσαν και πολύ καλά. Κομμάτια που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως τα καλύτερα στο ''Cavalcade'' είναι το ''Quantity Of Sadness'', όπου μας θύμισε τους παλιούς CATAMENIA, το ''The Vulture’s Feast'', με μια γεύση από SENTENCED, τo ''Silence'' και το ομώνυμο ''Cavalcade'' που δεν περνάει καθόλου απαρατήρητο.
Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την λέξη «απογοήτευση» για το νέο δίσκο των Φινλανδών, αλλά θα μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι πολύ καλύτερο. Παρόλο που είμαι fan τους, δεν μπορώ με τίποτα να πω ότι μου άρεσε αυτό που άκουσα. Εγώ θα το χαρακτήριζα πολύ εμπορικό και μη αντιπροσωπευτικό της μπάντας. Τώρα περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα…
5.5
