Κατ'αρχήν βάζουμε στην άκρη το πρόσωπο Vikernes. Αν μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε τις κινήσεις του σαν άτομο, δε θα τελειώσουμε ποτέ. Κρίνουμε τη μουσική, η οποία είναι καλή. Την μουσική που επιστρέφει σε ότι μας έκανε να υποκλιθούμε. Την μουσική που φέρνει στο μυαλό το ''Hvis Lyset Tar Oss'' και λίγο από ''Filosofem''. Επιστροφή στα έγχορδα τα οποία είχε αποποιηθεί, στα μακρόσυρτα riffs και στις εναλλαγές στα tempos.

Με την παραγωγή να είναι από τις καλύτερες που είχε ποτέ, ο δίσκος δίνει σε κάθε νέα ακρόαση και κάτι καινούριο. Ηχητικά υποστρώματα, κρυμμένες φωνές, κιθάρες. Όσο το ακούς βρίσκεις και κάτι. Όσο για τη θεματολογία, ''Belus'' είναι ο «Λευκός Θεός», όμως ο Vikernes, μη θέλοντας να παρεξηγηθεί, εξήγησε ότι πρόκειται για το όνομα του αρχαίου Ευρωπαίου θεού του φωτός και της αθωότητας. Του δικού μας Απόλλωνα. Όπως τη βρίσκει ο μάστορας.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο δίσκος σε επιστρέφει στο πρωτόλειο black metal της Νορβηγίας, χωρίς να γίνεται γραφικός. Φέρει μέσα του ότι έκανε τους/τον BURZUM να θεωρείται από τους κυριότερους εκπροσώπους του Νορβηγικού μαύρου ήχου. Δεν μπορώ να βρω κάτι να μην μου αρέσει στο ''Belus''. Κάθε κομμάτι εξυπηρετεί το σκοπό του. Προσπαθώ να είμαι μετριοπαθής, αλλά πραγματικά με κομμάτια όπως τα ''Kaimadalthas'', ''Nedstigning'', ''Glemselens Elv'' και ''Keliohesten'' (με το απίστευτο riff) δεν μπορώ παρά να μην σεβαστώ τη δημιουργία του κυρίου. Ο Λύκος επέστρεψε.

9