Φανταστικέ κύριε Wilson,
Είσαι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έχουν περάσει από τη μουσική σκηνή τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρουμε κι εμείς τώρα πια. Τώρα που είσαι γνωστός και εξαργυρώνεις την τελειότητα δίσκων όπως το “The Sky Moves Sideways”, που όταν είχαν βγει ελάχιστοι είχαμε πάρει πρέφα. Όχι άδικα όμως. Η επιμεταλλωμένη φόρμουλα του prog rock που υπάρχει στο απίστευτο “In Absentia” αγαπήθηκε όσο λίγες. Και αντιγράφηκε όσο λίγες επίσης, κάτι που κάνει τους PORCUPINE TREE αυτό που λέμε… μεγάλη μπάντα.
Και συνέχισες να βγάζεις τη μουσική σου. Σωρηδόν. Είτε με τα πιο εμπορικά μονοπάτια των BLACKFIELD είτε με τους PORCUPINE TREE διατηρώντας τους σε κορυφαία επίπεδα (βλέπε “Fear Of A Blank Planet”), είτε με τις μυστήριες ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες των NO MAN είτε –τέλος- με τα εξαιρετικά ζογκλερικά του περσινού σου προσωπικού δίσκου. Το παρασύνθημα το πιάσαμε. Το ξέραμε εκ των προτέρων… Μπορείς να γράφεις πολλά καντάρια πανέμορφη μουσική. Καλά ως εδώ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι εδώ μιλάμε για το (πονεμένο) progressive. Εδώ δε φτάνει απλά να μπορείς να γράψεις έναν καλό δίσκο –όπως ενδεχομένως θα έφτανε αν έπαιζες μουσική που απλά ψάχνει εμπνευσμένα χιτάκια. Εδώ πρέπει να βγάζεις δίσκους επειδή υπάρχει λόγος. Και όχι επειδή ΜΠΟΡΕΙΣ. Αλλιώς νομοτελειακά θα καταλήξουμε σε ένα “The Incident”…
Όχι βέβαια, δεν πρόκειται για κακό δίσκο. Πρόκειται για ένα δίσκο που δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο –και αυτό ίσως είναι ακόμα χειρότερο. Δε γνωρίζω αν οι λόγοι που αποφάσισες να βγάλεις μια ακόμη κυκλοφορία στο ρελαντί είναι βιοποριστικοί ή αν όντως το να γράφεις συνεχώς μουσική έχει γίνει μέρος τη καθημερινότητάς σου. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι είναι κρίμα. Και το θέμα είναι ότι όχι μόνο δεν αρκέστηκες στο να βγάλεις ένα καινούριο δίσκο μιας κάποιας λογικής διάρκειας: Το καινούριο υλικό αγγίζει τη μία ώρα και 20 λεπτά. Όλα τα κομμάτια έχουν τα χαρακτηριστικά που αγαπήσαμε στους PORCUPINE TREE. Μάλιστα μερικά από αυτά, τα καλύτερα, λοξοκοιτούν προς την –απίστευτη- “Stupid Dream” περίοδο, ειδικά στο δεύτερο CD όπου ίσως κρύβεται ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτήν την κυκλοφορία. Κατά τα άλλα, το συνθετικό τέλμα και η αίσθηση ότι είναι μουσική που μπορείς να γράψεις ανά πάσα ώρα και στιγμή κάνουν την εμφάνισή τους παντού μην αφήνοντας τον δίσκο να απογειωθεί. Δύο τρανά παραδείγματα: Από τη μία μεριά, το μεγάλο κομμάτι του δίσκου, το “Time Flies” (βασικά δε θεωρείται επίσημα κομμάτι, αφού υποτίθεται ότι όλο το πρώτο CD είναι ένα κομμάτι με πολλά μέρη) δε φτάνει με τίποτα το “Anesthetize” που ήταν το αντίστοιχο μεγάλο κομμάτι του προηγούμενου δίσκου, κάτι που λέει πολλά. Από την άλλη κομμάτια όπως το ομώνυμο, πραγματικά απορώ γιατί δέχτηκες να μπουν μέσα στο δίσκο.
Αγαπημένε μου κύριε Wilson, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα είναι να είμαι άδικα σκληρός. Και μπορεί εσφαλμένα κάποιος να νομίζει ότι θεωρώ το δίσκο σκουπίδι, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει. Σίγουρα ένας fan του συγκροτήματος θα βρει κάμποσες στιγμές που θα του αρέσουν εδώ. Εγώ τις βρήκα πάντως. Το θέμα είναι όμως ότι καλομάθαμε. Καλομάθαμε και αυτό δε μας αρκεί. Θα θέλαμε μια σπιθαμή περισσότερο σεβασμό. Ένα διάλειμμα ίσως –και μετά μια δισκάρα όπως αυτές που ξέρεις να βγάζεις. Μια δισκάρα που να τη νιώθεις…
6
