Μια δισκάρα είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις το ηθικό κομμάτι ενός reunion;

Πριν ακούσω το “Black Gives Way to Blue”, η ιδέα των ALICE IN CHAINS χωρίς τον Staley στο μικρόφωνο μου έφερνε αναγούλα για τα εναπομείναντα μέλη και αφόρητη σκεπτικότητα για την ποιότητα του album. Μετά από ένα μήνα ακροάσεων, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αν έπρεπε να κυκλοφορήσει αυτό το album, υπό το όνομα της μπάντας. Σαν να γράφτηκε στην δεκαετία των 90s, το “Black Gives Way to Blue” είναι ο καλύτερος δίσκος για το hard rock το 2009 με τεράστια απόσταση από όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες.

Ήδη η μπάντα έχει μαγνητοσκοπήσει 3 videos για τα singles “Check my Brain”, “Your Decision”, “A Looking In View” και κατά την γνώμη μου μπορεί να φτιάξει και άλλα τόσα. Οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη, αφήνοντας τον γράφοντα ανίκανο να μιλήσει για fillers. Ξέχωρα από τα κολοσσιαία riffs που έγραψε ο Cantrell, η φωνή του νέου William DuVall είναι το κύριο σημείο του δίσκου. Η επιλογή της χροιάς του DuVall, σώζει τα προσχήματα του reunion, αφού ακουμπάει αυτήν του Staley, χωρίς να την μιμείται. Στο πρόσωπο ενός νεαρού μουσικού, οι 45αρηδες rockers βρήκαν μια τελευταία ευκαιρία να ξαναζήσουν αυτό που τους στέρησε ο θάνατος του Staley.

Οι FAITH NO MORE κάνουν live, οι SOUNDGARDEN επανενώθηκαν , οι ALICE IN CHAINS κυκλοφόρησαν αριστούργημα...όλοι ξέρουμε τι λείπει για να ολοκληρωθεί το puzzle της rock – (grunge;;;) πραγματικότητας των 90s. Να αναστηθούν κανά 2-3 νεκροί, μήπως;;;

9