Με νέο δίσκο κατέφθασαν φέτος οι MUSTASCH και για να ακριβολογούμε τον ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος. H νέα τους δουλειά, εξίσου εντυπωσιακή με τα προηγούμενα albums τους (“Powerhouse” και “Latest Version of The Truth”), προσεγγίζει όχι μόνο τον όγκο του ήχου ή τις συνθέσεις του δίσκου αλλά όλο το ύφος του Heavy Metal ήχου τους που αγγίζει τα hard rock χωράφια.

Οι Σουηδοί συνεχίζοντας να παίζουν με χαμηλωμένες σε τονικότητα κιθάρες και μπάσο, συμπληρώνουν το σύνολο του ήχου τους με την γρέζα φωνή του Ralf Gyllenhammer (τραγουδιστή και κιθαρίστα) και μελωδίες χωρίς πολυπλοκότητες και κουραστικά, μακρόσυρτα σόλο. Ο δίσκος ξεκινάει με μια ορχηστρική εισαγωγή που προετοιμάζει τον ακροατή για κάτι πάρα πολύ καλό και μη προβλέψιμο.

Η πραγματικότητα του δίσκου ξεκινάει με το δεύτερο κομμάτι (“Heresy Blasphemy”) το οποίο αποτελεί μια μίνι συνομιλία με τον διάβολο. Mαζί με αυτό εύκολα ο ακροατής ξεχωρίζει και κομμάτια όπως το “Mine” και το “The Man, The Myth, The Wreck” που περιέχουν μεγάλη δόση ειρωνείας. Χωρίς πολλά λόγια και υπερβολική ανάλυση του κάθε κομματιού ξεχωριστά, τα κομμάτια είναι όλα ένα και ένα νοικοκυρεμένα, το καθένα με ξεχωριστή προσωπικότητα και υφή. Στα διαμάντια του δίσκου άνετα εντάσσονται μαζί με τα παραπάνω τo “Desolate” και το κομμάτι με το οποίο και κλείνει ο δίσκος, “Lonely, Blackout Blues και Tritonus”.

Έχω μια γενική εικόνα ενός ευχάριστου Heavy Metal δίσκου, για το “Mustasch”. Δεν θα τον ακούσει κάποιος μια φορα και θα τον βάλει στην άκρη, αλλά θα πατήσει το play πάλο και πάλι. Αν και το όνομα του συγκροτήματος μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο για heavy metal μπάντα, ο δίσκος συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να ακούσει κάτι που σπάει από τα συνηθισμένα του είδους.

8