Το δεύτερο μέρος του μεγαλόπνοου πονήματος των THE PROTOMEN είναι εδώ. Φυσικά, μιλάμε για τη rock opera που βασίζεται στην ιστορία του Megaman, παιχνιδιού του ιστορικού πια Nintendo NES, η οποία ξεκίνησε με το αριστουργηματικό ντεμπούτο της μπάντας το 2005. Το ντεμπούτο δεν της έδωσε μεγάλη αναγνώριση αλλά σίγουρα της χάρισε αρκετούς φανατικούς οπαδούς –ανάμεσα στους οποίους και ο γραφών. Το επικό συναίσθημα που έβγαζε, η cult ατμόσφαιρα που οφειλόταν στην επιτηδευμένα «κακή» παραγωγή, η μπάσα φωνή του εκφραστικότατου τραγουδιστή, οι indie κιθάρες με τα πολύ heavy ξεσπάσματα… Όλα βρίσκονταν εκεί με έναν τρόπο πρωτόγνωρα εξαιρετικό.
Τέσσερα χρόνια μετά, δεν είναι και τόσο πολλά τα στοιχεία που συνδέουν μουσικά το ομότιτλο ντεμπούτο με το Act II, που μπορεί χρονολογικά να έπεται αλλά όσον αφορά την ιστορία είναι prequel, αφού αφηγείται πως ο Dr. Thomas Light έφτιαξε τον Protoman με σκοπό να πολεμήσει τον κακό –δικτάτορα πια- Dr. Wily για να χάσει στο τέλος τον ίδιο του το γιο. Μουσικά, το μόνο που έχει μείνει είναι το αστείρευτο ταλέντο των THE PROTOMEN να συνθέτουν μουσική που να ακολουθεί την πλοκή της ιστορίας και να δημιουργεί από μόνη της εικόνες. Ο ήχος έχει κάνει μια μεγάλη στροφή –και εκεί έγκειται η μεγάλη μαγκιά μιας μπάντας. Εκεί φαίνεται η στόφα μεγάλου συγκροτήματος: Να μην προσπαθεί να φτάσει ξανά την κορυφή που έχει κατακτήσει, αλλά να την προσπερνάει για μια άλλη, διαφορετική. Και να τα καταφέρει. Εν προκειμένω, μιλάμε ακριβώς για τέτοια περίπτωση δίσκου. Η παραγωγή πια δεν είναι λες και ακούς βινύλιο. Αντιθέτως, είναι καλογυαλισμένη, έτσι ώστε να ακούγεται και η τελευταία λεπτομέρεια και να αποπνέεται ένας mainstream αέρας. Τα πλήκτρα φανερώνουν πολλές AOR πτυχές της μπάντας που μας ήταν άγνωστες μέχρι σήμερα. Τα γυναικεία backing vocals ενισχύουν την 80s αισθητική και αποτελούν φόρο τιμής στον Meatloaf. Μέχρι και Ennio Morricone θα ακούσει κανείς μέσα στο δίσκο – πιο συγκεκριμένα, στο εξαιρετικό “Give Us The Rope”.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο που τα λόγια περιττεύουν. Ίσως το επιτακτικό «Ακούστε το!» είναι η καλύτερη κριτική που μπορεί να γίνει στο “Act II: The Father Of Death”. Και αγοράστε το επίσης, γιατί στο booklet υπάρχουν πολλά στοιχεία της ιστορίας που δε φαίνονται επακριβώς στους στίχους μόνο –και μάλιστα είναι δοσμένα με μοναδικό τρόπο που δίνει άλλη διάσταση στις ακροάσεις. Ακούστε το, λοιπόν.
9
