Καταρχάς, να επισημάνουμε ότι μπορεί ο κυανός δίσκος να είναι μόλις ο δεύτερος full-length δίσκος της μπάντας μετά τον ερυθρό, παρόλα αυτά οι BARONESS αριθμούν 2 πολύ καλά EP και ένα split με τους UNPERSONS τα οποία μόνο ανάξια αναφοράς δεν είναι. Εν συνεχεία, ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στο εξαιρετικό εξώφυλλο που έφτιαξε ο ταλαντούχος frontman της μπάντας John Dyer Baizley. Είναι ο ίδιος που έχει επιμεληθεί και τα παλιότερα artworks, αλλά και εξώφυλλα μπαντών όπως οι KYLESA και οι TORCHE, μόνο που απ’ ό,τι φαίνεται κράταγε το καλύτερο για τον εαυτό του και αυτόν το δίσκο!
Οι BARONESS έκαναν το όνομά τους με το άρτιο “Red Record”. Το “Blue Record”, τώρα, δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν ανικανοποίητο καθώς στέκεται στο ίδιο (υψηλό) ποιοτικό επίπεδο. Για άλλους ελάχιστα πιο χαμηλά, για άλλους ελάχιστα πιο ψηλά. Το συγκεκριμένο κείμενο θα ταχθεί υπέρ του δευτέρου. Τι έχουμε στο “Blue Record” λοιπόν; Έχουμε αυτό το post-hardcore/sludge/progressive/όπως-θέλετε-πείτε-το σε πραγματικά τεράστια κέφια. Καθένα από τα καταπληκτικά riffs μέσα στο δίσκο έχει λόγο ύπαρξης. Το ίδιο και τα ήρεμα σημεία που φανερώνουν ένα συγκρότημα με άκρατο ενθουσιασμό αλλά και υποβόσκοντα συναισθηματισμό. Μπορεί οι MASTODON να τάραξαν τα νερά με το “Leviathan” και έπειτα να το έριξαν σε πιο πειραματικές και προοδευτικές φόρμες, η βαρόνη όμως επιμένει στο rock n roll χαρακτήρα της απίστευτης μουσικής της.
Και σε αυτό το σημείο, φίλε αναγνώστη, θα μιλήσουμε με συγκεκριμένα επιχειρήματα για να αποδείξουμε ότι εμείς έχουμε δίκιο και εσύ άδικο που δεν τους έχεις ακούσει ακόμα. Θα επικεντρωθούμε στην πεντάδα που ξεκινάει από το τρίτο κομμάτι και σταματάει στο έβδομο, ως το σημείο που είναι το peak του δίσκου –χωρίς βέβαια να χωλαίνει ο υπόλοιπος πουθενά. Απλά η συγκεκριμένη πεντάδα κρύβει απίστευτη έμπνευση μέσα της. Αρχικά, το “Jake Leg” με το ανατολίτικο riff του, την progressive πολυπλοκότητα και τον γρήγορο ρυθμό του δείχνει να καταλάβεις ότι εδώ δεν παίζουμε. Και εκεί που τελειώνει, να σου ο θρήνος του “Steel That Sleeps The Eye”. Μετά από το δίλεπτο αυτό διάλειμμα το απίστευτο “Swollen And Halo” που χτίζεται αργά-αργά από τα πρώτα δευτερόλεπτα για να φτάσει τον δείχτη πώρωσης σε πανύψηλα επίπεδα. Δεν τελειώσαμε όμως εδώ! Το “Ogeechee Hymnal” κάνει ακόμα μια δίλεπτη στάση στο συναισθηματισμό για να προετοιμάσει το έδαφος για τον καταιγιστικό καλπασμό του “A Horse Called Golgotha”.
Τι ποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός φοβερού δίσκου από το να αλλάζεις πολλές φορές γνώμη για το αγαπημένο σου κομμάτι; Αυτό μόνο του τα λέει όλα…
Υ.Γ.1: Στο “O’er Hell And Ride” ακούσαμε το drumming του “Knights Of Cydonia” και γουστάραμε.
Υ.Γ.2: Check Also BIG BUSINESS.
8,5
