Τι να περιμένει κανείς από το heavy metal στη δύση της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας που διανύουμε; Όχι, δεν εννοούμε τι να περιμένουμε από τους νέους δίσκους των IRON MAIDEN, των JUDAS PRIEST ή του madman Ozzy (με τον δικό μας Gus G. πια!). Το ερώτημα περιστρέφεται γύρω από το τι να περιμένουμε από την πορεία του heavy metal γενικότερα. Αν πράγματι υπάρχει το φρέσκο αίμα και οι φρέσκες ιδέες από μπάντες με διακαή πόθο να αποδείξουν την αξία τους και ανανεωτικό αέρα σε τόσο βαθμό ώστε να μην αποκόβονται από τον ήχο των 80s αλλά και να μην τον αναμασούν όπως βλέπουμε κατά κόρον. Μα πάνω απ’ όλα, μπάντες με καρδιά και ψυχή, κάτι δύσκολο να επιτύχουν τις περισσότερες φορές οι κορεσμένοι γίγαντες του είδους που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα μεταλλά.
Τούτο εδώ το κείμενο, δίχως περαιτέρω ενδοιασμούς, θα ταχθεί φανερά υπέρ της αισιόδοξης αντιμετώπισης του παραπάνω συλλογισμού. Όσο και αν υπάρχει η γενικότερη αντιμετώπιση ότι το heavy metal δεν έχει πια τίποτα να δώσει, όσο και αν είναι trendy η στροφή στα 70s και η ηλεκτρονική μουσική (και τα 2 τα αγαπάμε, προς αποφυγή παρεξηγήσεων) και κιτς (sic) η αισθητική του metal, υπάρχουν μπάντες που κραυγάζουν δυνατά το αντίθετο. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Κυκλοφορίες όπως όλα τα αριστουργήματα των HAMMERS OF MISFORTUNE οι δισκάρες των SLOUGH FEG, ENFORCER ή οι δικοί μας AIRGED L’AMH είναι τρανά παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ένα ακόμα βέλος στη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας θα είναι και το “The Stars Of Never Seen”, η δεύτερη κυκλοφορία των CRESCENT SHIELD μετά το πολύ καλό “The Last Of My Kind” που έγινε αποδεκτό με θετικότατα σχόλια από τον κόσμο του underground (ή λιγότερο mainstream αν προτιμάτε). Αν και δεύτερη κυκλοφορία, όλα τα μέλη της μπάντας είναι βετεράνοι, με αρκετές συμμετοχές σε άλλες μπάντες. Βέβαια μην περιμένετε κανένα μεγάλο όνομα. Με τη δισκάρα “The Stars Of Never Seen” λοιπόν, ξεπερνιούνται οι προσδοκίες, αν και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ήταν αναμενόμενο μετά από ένα τόσο ελπιδοφόρο ντεμπούτο. US power metal, με επικο-manowarικό συναίσθημα, διαστημική θεματολογία και έναν τραγουδιστή με απίστευτη αλα-Warrel φωνή που όμως θέλει ακροάσεις για να τον συνηθίσει το ανυποψίαστο αυτί.
Οι 9 συνθέσεις του δίσκου είναι όλες μία και μία, χωρίς ούτε μία να υστερεί ούτε στο ελάχιστο, αλλά και χωρίς καμία να προεξέχει όπως το ομώνυμο κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο τους. Ο Michael Grant στα φωνητικά δίνει ρέστα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου ενώ ο κιθαρίστας τους, Dan DeLucie κεντάει ανελλιπώς! Στο μπάσο βρίσκεται γυναίκα, η Melanie Sisneros και στα τύμπανα ο Craig Anderson που έχει περάσει και από τους SEVEN WITCHES. Ο ήχος που έχουν πετύχει είναι ομοιογενής και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος, κυρίως λόγω Grant αλλά και λόγω της απόλυτα επιτυχημένης παραγωγής.
Για να επανέρθουμε στη αρχή, υπάρχουν όπως είπαμε κάποιοι δίσκοι που μας γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον. Κάποιοι που μπορούν να λειτουργήσουν ως εμπροσθοφυλακή για να ακολουθήσουν υπόλοιποι και –γιατί όχι- να κάνουν το ένα βήμα παραπάνω. Αρκεί βέβαια ο κόσμος να αναγνωρίσει την αξία συγκροτημάτων όπως οι CRESCENT SHIELD!
9
