Ξεκινώντας αυτή τη κριτική να επισημάνω ότι οι Ελβετοί ΜΟΝΝΟ δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση με τους αιθέριους Ιάπωνες ΜΟΝΟ. Το αναφέρω αυτό γιατί ο μέσος ακροατής των μελωδικών ΜΟΝΟ αν άκουγε τους Ελβετούς θα έμπαινε στις στατιστικές αυτοκτονιών του υπουργείου υγείας ή θα το γύριζε σε Γιαννάκη Πλούταρχο στην καλύτερη περίπτωση. Για αυτό μην σταθεί κανείς “δοκιμαστής ηχοτοπίων” στο ότι στη μπάντα συμπεριλαμβάνεται και σαξόφωνο γιατί θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε να δοκιμάσει.

Εδώ δεν έχει μελωδία, δεν έχει μουσικότητα με τη στενή έννοια του όρου, αλλά μόνο αφαιρετική τιμωρία και απόκοσμη επαναληψιμότητα που μοιάζει με τελετουργικό του χάους. Ένα τελετουργικό που προκαλεί κλειστοφοβικές αντιδράσεις στους μη μυημένους. Για την ακρίβεια δημιουργεί αυτό το δυσβάσταχτο και αγχωτικό βάρος στο στήθος που λες ότι ζεις τις τελευταίες σου στιγμές. Αναφορές στους κακόβουλους αρχιερείς SUNN O))) και EARTH είναι αναπόφευκτες και αναγκαίες για να γίνει κατανοητό το ψυχαναγκαστικό του όλου θέματος.

Το σαξόφωνο και το μπάσο είναι τα βασικά όργανα με τα οποία εκφράζονται οι ΜΟΝΟ και αυτά εκδικούνται ηχώντας γεμάτα μίσος (άκου το “Merule”), τόσο ώστε κάνουν τους corpsepainting φέροντες blackmetal-άδες να μοιάζουν με φαρσοκωμωδία. Μπορεί η σύγκριση να μοιάζει ατυχής για το ύφος της πλειονότητας των κομματιών που απλώνονται βασανιστικά και αιώνια στο χρόνο αλλά αν ακούσεις το “Hull” θα καταλάβεις. Σε αυτό το κομμάτι βρίσκουμε την ωμή κτηνωδία των REVENGE σε ευρωπαϊκή (άρα λίγο πιο “πολιτισμένη”) εκδοχή.

Κάτι τέτοια οι πολλοί δεν τα ονομάζουν μουσική και, μάλλον, πολύ καλά κάνουν. Ακούσματα σαν αυτά είναι κάτι παραπάνω αφού μετά από και μία μόνο ακρόαση (αν έχεις επιβιώσει) έχουν ήδη αφήσει το σημάδι τους (όσο για τα live τους-πριν δύο περίπου χρόνια τους είχαμε δει με KNUT- δεν τα ξεχνάς ποτέ). Αν είστε εκπαιδευμένοι στον ήχο ή νιώθετε έτοιμοι για έναν δίσκο με πολλές επιδράσεις στο ψυχισμό σας το “Ghosts” είναι ότι πρέπει… Απολαύστε υπεύθυνα.

8