Εάν ξανακούσω την μέγιστη βλακεία, ότι αυτό είναι το “Black Album” των MASTODON θα κάνω σαματά...
Εάν ξανακούσω την ακόμα μεγαλύτερη μλκια ότι οι Αμερικανοί ψιλοφλώρεψαν και χαμήλωσαν τους τόνους και χώσανε καθαρά φωνητικά για να πουλήσουν, θα σκοτώσω άνθρωπο. Το “Crack The Skye” είναι με διαφορά το πιο δύσκολο album τους, με την μπάντα να παίρνει τεράστιο ρίσκο, όχι γιατί χαλάρωσε τις εντάσεις της μουσικής της, αλλά γιατί ενσωμάτωσε στον τσιτωμένο χαρακτήρα της, τόνους από ηρεμία και ψυχεδέλεια.
Έχουν γραφτεί τους τελευταίους μήνες, εκατοντάδες κείμενα, στην πλειοψηφία τους αποθεωτικά. Και αυτό γιατί το album όντως ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια αψεγάδιαστη δουλεία, κλασική και αιώνια όπως όλα τα albums των MASTODON. Αυτή την φορά η μουσική είναι εντελώς “αλλού”. Με πιο χαλαρές δομές, τα κομμάτια αναπνέουν, δένουν το ένα με το άλλο σε σημείο που το αποτέλεσμα ακούγεται ενιαίο, αδιαίρετο. Προσωπικό μου κόλλημα τα space πλήκτρα που ακούγονται πολύ πολύ χαμηλά σε κάθε ανάπαυλα των riffs. Άλλη μια απόδειξη ότι η μπάντα δουλεύει απίστευτα για το ντύσιμο του concept.
Δεν τίθεται θέμα υπερβολής, δεν γεννήθηκα φίλος των MASTODON, ούτε τα πίνω μαζί τους όταν περνάνε από τα μέρη μας. Η μουσική τους, μαζί με άλλων 5-6 το πολύ συγκροτημάτων έχουν πάει το metal ένα βήμα παραπέρα. Σε 20 χρόνια θα μιλάμε για έναν θρύλο της μουσικής και εγώ θα δείχνω στα παιδιά μου τις limited εκδόσεις των album τους, υπογεγραμμένες, όπως και τα 2-3 μπλουζάκια τους που έχω. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, εάν όλα αυτά τα “γραφικά” για πολλούς τα έκανα στην τρυφερή ηλικία των 27.
∞
