Η εισαγωγή του “The Venom Inside” σε προϊδεάζει για άλλη μια thrash metal περιπέτεια. Η ομοιότητα με την “μπαταρία” των Metallica, έγκειται μόνο στο εναρκτήριο άρπισμα. Οι CHIMAIRA αυτή την φορά, ακούγονται ιδιαίτερα τσαντισμένοι. Ξεπερνούν τα στενά όρια του σύγχρονου ήχου που οι ίδιοι έχτισαν και ακουμπούν το death metal πανδαιμόνιο που θαύμαζαν από μικροί...Ακούστε το “Broken Glass” και θα καταλάβετε τι εννοώ...
Εκεί που τα προηγούμενα albums τους, χαρακτηρίζονταν από μια ελαφριά δόση εμπορικότητας, το “The Infection” album ξεχωρίζει για την αγνή, βάρβαρη καφρίλα του. Υπερηχητικό drumming, riff κόντρα στο riff και ένας Mark Hunter αφιονισμένος...Τα ψυχρά πλήκτρα που γεμίζουν κάποια κενά, θυμίζουν λίγο νοσηρό κλίμα SLIPKNOT, αλλά μακριά από εδώ...καμία σχέση δεν έχουν ηχητικά τα 2 groups.
Παρότι το album μ'άρεσε και μαζί του πέρασε άσχημα το χοντρός αυχένας μου, θα μπορούσα να κάνω ένα παράπονο και ας με συμπαθήσουν τα αμερικανά... Οι CHIMAIRA είχαν μια πατέντα, που τους έκανε να ξεχωρίζουν από τον metalcore συφερτό. Είχαν riffοσειρές και κάτι απίστευτα κολλητικές μελωδίες στις lead κιθάρες...Το πρώτο παρέμεινε, το δεύτερο μειώθηκε. Άρα το album είναι παραπάνω ρυθμικό απ'όσο θα ήθελα. Είναι σαν να είσαι πάνω στο άλογο κανένα τρίωρο...
Όπως και να το κάνουμε...όσο και να σου αρέσει η ιππασία, μετά από κάποια ώρα θα πιαστούν τα μπούτια σου...
7
