Ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας οι QUEENSRYCHE. Ενώ η πορεία των περισσοτέρων συγκροτημάτων στο metal μοιάζουν να ακολουθούν συγκεκριμένα μοτίβα, οι “ryche” ως συνήθως αγνοούν επιδεικτικά και αυτά τα στεγανά. Είτε είναι για καλό είτε για κακό. Τι να περιμένει κανείς από μια μπάντα που μέχρι και το “Promised Land” είχε βγάλει μόνο μνημεία και από κει και πέρα η πτώση ήταν κατακόρυφη και ταυτόχρονα συνοδεύτηκε με αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης; Δύσκολη περίπτωση. Η τελευταία τους κυκλοφορία που έφερε το ιερόσυλο όνομα “Operation Mindcrime II” ήταν ενθαρρυντική. Τουλάχιστον σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Τι να περιμένει λοιπόν κανείς από το “American Soldier”;

Πάρα πολλοί σίγουρα θα άκουσαν τον καινούριο δίσκο των QUEENSRYCHE με ενδόμυχη ελπίδα ότι μία στο δισεκατομμύριο θα έβρισκαν κοφτερά riffs καιανατριχιαστικές τσιρίδες. Όμως, καλώς ή κακώς, ο Tate και η παρέα του έχουναποφασίσει εδώ και πολύ καιρό ότι αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Επίσης,πολλοί θα προσδοκούσαν λόγω τίτλου δίσκου και εξωφύλλου, πολιτικοποιημένους δηκτικούς στίχους. Για ακόμα μια φορά όμως οι “ryche” θα κάνουν ότι παράκουσαν αυτό που περιμένουν οι οπαδοί τους και θα φτιάξουν ένα δίσκο που βλέπει τον πόλεμο απότην οπτική γωνία του στρατιώτη, χωρίς κριτική στο σύστημα ή οτιδήποτε άλλο θαπεριμέναμε. Και για να το καταφέρει αυτό ο Tate, μίλησε με πάρα πολλούς βετεράνους από τους πολέμους που έκαναν οι Η.Π.Α. έτσι ώστε να βιώσει έμμεσα τη φρίκη, να κατανοήσει το τι ακριβώς θυσιάζει ένας στρατιώτης που πάει στον πόλεμο και τοκυριότερο, να ξεφύγει από τη μανιχαϊστική προσέγγιση των Μ.Μ.Ε.

Ακόμα και αν κρίνουμε το δίσκο γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα θέλαμε να ήταν, αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαστε πιο επιεικείς. Οι όμορφες στιγμές που υπάρχουν είναι αρκετές, όπως το “A dead man’s words” που κουβαλάει ένα κομμάτι από τη μαγεία του “Promised Land” μέσα του (εξαιτίας του σαξοφώνου που υπάρχει και σε αυτό το κομμάτι και αλλού στο δίσκο), το “Remember me” και η μπαλάντα “Home Again” όπου τραγουδάει η μικρή κόρη του Geoff Tate και είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα. Στον αντίποδα, αρκετά τραγούδια θα μπορούσαν να λείπουν αφού είναι πολύ μικρά για μια μπάντα όπως οι QUEENSRYCHE. Όλος ο δίσκος κινείται σε mid-tempo μονοπάτια και είναι πιθανό να κουράσει στις πρώτες ακροάσεις. Το ξέσπασμα που περιμένεις δε θα το βρεις εδώ πέρα. Ένα ακόμα αρνητικό είναι ότι ο Tate, μια από τις καλύτερες φωνές που έχει βγάλει ο ευρύτερος χώρος του rock/metal, χρησιμοποιεί ένα πολύ μικρό ποσοστό των δυνατοτήτων του, όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό, αφήνοντάς μας όλους να αναρωτιόμαστε το γιατί.

Το παράδοξο είναι ότι όλη η ουσία του δίσκου κρύβεται στο δεύτερο μισό του. Θέλει πολλές ακροάσεις για να ξετυλιχτεί και προπάντων να ακουστεί χωρίς τη σκέψη ότι ακούμε το νέο δίσκο του συγκροτήματος που κάποτε είχε βγάλει ένα “Rage for order”. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, θα δούμε ότι η μπάντα κρατάει ένα μέρος από το μεγαλείο της. Μια ψηφίδα από τη συναισθηματική τελειότητα που μας έχει ήδη χαρίσει. Γι’ αυτό και μόνο ο δίσκος αξίζει να ακουστεί από όλους.

7