Οι MOUTH OF THE ARCHITECT είναι από αυτές τις μπάντες η μουσική των οποίων έχει τέτοια δυναμική που μπορεί να αλλοιώσει το μαγνητικό πεδίο της γης. Είναι από αυτές τις μπάντες που η ακρόαση κάθε έργου της, γέννημα ταλέντου και ψυχής , οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπέρβαση ενός ακόμη εμποδίου στον δρόμο για την απόλυτη πνευματικότητα. Ξεπερνά την ψυχρή ακαδημαϊκότητα του όρου “ψυχαγωγία” έχοντας μια ιδιαίτερη βιωματική φύση που σε απορροφά και σε αποκόβει από την πραγματικότητα. Είναι ταξίδι από το οποίο βγαίνεις σοφότερος. Και όπως σε κάθε τέτοιου είδους περιπέτεια άλλοτε απολαμβάνεις απλωμένες, χαλαρωτικές στιγμές, άλλοτε μελαγχολείς με τις πικρές σπαρακτικές κραυγές του περίγυρου και άλλοτε πιέζεσαι σε αγχωτικές φάσεις γεμάτες ένταση. Στο τέλος έχεις έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό σου για αυτό σκάσε ένα μειλίχιο χαμόγελο.
Τί και αν κάποιοι το πουν post-metal; Ή κάποιοι άλλοι sludge; Το “Quietly” αποτελεί ένα σύγχρονο θαύμα της ανθρώπινης διανόησης. Είναι ένας θρίαμβος της ατμόσφαιρας. Όχι της εξαναγκασμένης και φτηνιάρικης αλλά της αυθόρμητης. Βγάζει το επικό του μάταιου. Χωρίς σπαθιά, ασπίδες και λοιπές γραφικότητες (ενίοτε τραγικότητες) αλλά με τα περήφανα τύμπανα (δοξάζουν το 90s doom/death και θυμίζουν OFFICIUM TRISTE) τα οποία βρίσκονται σε συμφωνία με το ρυθμό της καρδιάς σου. Για αυτό θα σε πνίξουν αν περιμένεις άλλον έναν ανώδυνο κλώνο των NEUROSIS που απλά είναι παθολογικά καψούρης με τους CULT OF LUNA. Οι MOUTH OF THE ARCHITECT έχουν προσωπικότητα και ξεχωριστή αντίληψη περί μουσικότητας. Όπως τα κλασσικά έργα, παρουσιάζουν έναν διττό χαρακτήρα στο έργο τους, χάδι και τιμωρία μαζί, γέλιο και κλάμα, αθώωση και καταδίκη.
Αλλά αυτή είναι η τέχνη. Σου αφήνει χώρο για πρωτοβουλία και συμμετοχή. Αποφασίζεις το σκοπό και τον εξάγεις σαν συμπέρασμα μόνο για εσένα. Άσχετα που ο δημιουργός μπορεί να είναι στην αντίπερα όχθη. Εγώ θα πάρω το χάδι, είναι σαφές ότι είμαι φλώρος, εσύ την τιμωρία. Εξάλλου για αυτό τα ογκώδη τείχη από βαλτώδεις, βλοσυρές riff-άρες συνυπάρχουν με πανέμορφα κιθαριστικά ηχοχρώματα. Το ίδιο και οι κραυγές που σπάνε την αρμονία του σύμπαντος. Αν και επιθετικές, βουτηγμένες σε έναν λυτρωτικό χαρακτήρα, λένε πράγματα σωστά.
Το μόνο που με χαλάει είναι ότι είχαν διαλυθεί, προσωρινά, πριν το live με τους θεούς INTRONAUT πέρσι με αποτέλεσμα να μην τους δούμε ποτέ πακέτο… Δεν πειράζει όμως θα γυρίσει ο τροχός…
