Κακό black/death που όταν δεν κλέβει το “rejected” συρτάρι των BEHEMOTH, ψάχνει στα σκουπίδια των IMMOLATION, δείχνοντας προτίμηση στα παντός είδους αποφάγια αυτών. Βέβαια υπάρχουν και σημεία που αποτελούν μνεία στους εμπνευστές του “copy/paste”. Αλλά και σε αυτά τα περάσματα οι Ιταλοί BLACK FLAME δείχνουν την μετριοτητά τους.
Κατά τα άλλα το “pure satanic black/death” τους μοιάζει τόσο ακίνδυνο και πλαστικό που προκαλλεί συνεχείς ριπές χασμουρητού και υπνηλίας προς όλες τις κατευθύνσεις. Από την άλλη, ίσως στόχος τους είναι να φτιάξουν τo δημόσιο προφίλ του Βελζεβούλ, παρουσιάζοντας την άλλη, ευαίσθητη πλευρά του, γιατί “satanic” και μάλιστα “pure” εδώ μέσα δεν υπάρχει.
Πρώτη φορά σε, και καλά, ακραίο δίσκο παραλίγο να με πάρει ο ύπνος πριν περάσει η μέση. Αυτό γιατί όλα τα θέματα στις κιθάρες είναι αφάνταστα τετριμμένα και προβλέψιμα, για να κρατήσω ένα επίπεδο και μην πω σκατά. Παικτικά έιναι O.K., αλλά τί να τα κάνεις τα καλά εκτελεσμένα κόπρανα; Ούτε ίχνος προσωπικότητας και καλλιτεχνικής αξίας από μια μπάντα που σίγουρα ψηφίζει Berlusconi και βλέπει ιταλικά τηλεοπτικά magazinοs.
Θα εκτιμηθεί από ακραίους, evil τύπους που θέλουν να κάνουν την μικρή, προσωπική τους ανακάλυψη για να κάνουν φιγούρα ή από καταναλωτές που ψάχνουν ένα δίσκο για να γεμίσει το 15.686ο ράφι της δισκοθήκης τους. Εις θάνατον...
3
