“Να κόψω τις βλέβες μου; Να περάσω θηλή στο λαιμό μου; Να χαπακοθώ; Να πέσω από κανένα γκρεμό;” Αν τα παραπάνω ερωτήματα σε βασανίζουν σε καθημερινή βάση τότε μπορείς να βρεις βοήθεια στην απάντηση τους μέσα στο νέο αριστούργημα των MOURNING BELOVETH. Της ιρλανδικής, δηλαδή, μπάντας που όταν οι τρεις μεγάλοι (ANATHEMA, MY DYING BRIDE, PARADISE LOST) την έψαξαν αλλού, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, ύψωσε σε δυσθεώρητα ύψη το λάβαρο του doom/death και της μιζέριας ως πράξη υπερηφάνειας.

Ενός doom/death που δεν χρειάζεται gothic πουστριλίκια για να γίνει αρεστό, παρά μόνο υπέρ-heavy, αργές κιθάρες, ικανές να μαυρίσουν τον αυγουστιάτικο ήλιο και να σου βιάσουν την διάθεση. Σαν γνήσια τέκνα του heavy metal (έτσι, απλό και σκέτο), οι MOURNING BELOVETH δημιουργούν μέσα από μεγάλες διάρκειες κομματιών, γύρω στα 10 λεπτά, επικές συνθέσεις με κύριο όπλο ένα πένθιμο συνδιασμό από σπαρακτικές αργόσυρτες riff-άρες και λυτρωτικά leads και solos. Όλα αυτά πάνω σε αργούς, επαναληπτικούς ρυθμούς που ενίοτε, στα πιο επικά μέρη, θα ανεβάσουν ταχύτητα.

Αλλά για ακόμη μία φορά τα φωνητικά είναι αυτά που σκλαβώνουν τον εκάστοτε μαζόχα ακροατή. Από την μία έχουμε τα brutal του Darren Moore, γεμάτα απόγνωση και ειλικρίνεια, ικανά να ισοπεδώσουν ολόκληρες οροσειρές φτύνοντας αυτούς τους γαμάτους στίχους. Από την άλλη έχουμε τα καθαρά, αφηγηματικού χαρακτήρα, φωνητικά του Frank Brennan τοποθετημένα σε κομβικά σημεία να ενισχύουν την συναισθηματική φόρτιση του όλου πράγματος.

Υ.Γ. Artwork και logo βρωμάνε 90’s ολοκληρώνοντας μια απαραίτητη κυκλοφορία για τους φίλους του αγνού doom/death που τους ανεβαίνει η πίεση βλέποντας τους ANATHEMA να ξεφτιλίζονται με κάθε ευκαιρία (ωχ, πέταξα καρφί...).

8