Οι Δανοί RAUNCHY επιβιώνουν οριακά. Όχι δεν παίζουν κάτι πρωτότυπο, αλλά είναι λιγότερο ενοχλητικοί από όσο νόμιζα αρχικά. Βλέπεις το δελτίο τύπου τους περιέγραφε σαν μίγμα death, thrash metal με ολίγη από pop και industrial, πράγμα που σε προετοιμάζει για παντόφλα μεγατόνων.

Τελικά πολύ φασαρία για το τίποτα. Η μπάντα απλά παίζει μοντέρνο metal, όπως το έπαιζαν οι SOILWORK και οι IN FLAMES μια οκταετία πριν ή μπάντες σαν τους MNEMIC σήμερα. Δηλαδή έχουμε κιθάρες που βαράνε χωρίς να γίνονται αποκρουστικές, “ακραία” φωνητικά που με την πρώτη ευκαιρία γυρνούν σε καθαρά “μελωδικά-μέλι Αττική”, πλήκτρα τύπου “Game Over στο Gameboy” (πόσο σκατένια είναι ρε πουστη μου!!!) και κοινότυπα beatdowns. Πάντως οι RAUNCHY βρίσκονται ένα επίπεδο παρακάτω από τις προαναφερθήσες μπάντες αλλά σίγουρα πάνω από την ξεφτίλα που λέγεται SONIC SYNDICATE (μα καλά υπάρχει έστω ένα άτομο που τους θεωρεί άξιους λόγου;).

Κάπου κάπου μάλιστα παίζουν riffs που δείχνουν, πέρα από καλό εκτελεστικό επίπεδο (δεδομένο νομίζω), στοιχειώδη έμπνευση, όπως π.χ. στη “γέφυρα” του ultra-hit “Warriors”. Τα hits διαδέχονται το ένα το άλλο, “Wasteland Discothique”, “A Heavy Burden”, “Straight to Hell”, “To The Lighthouse”, και σίγουρα άτομα που το 2000 δεν ασχολουνταν με τον ακραίο ήχο και δεν έχουν ακούσει π.χ. το “A Predator’s Portrait” θα γουστάρουν σίγουρα. Οι άλλοι ξερνούσαν με τους SOILWORK, αυτούς εδώ θα ανεχθούν;

6