Είναι κρίμα ρε γαμώτο να ακούς μια μπάντα ικανή να αναλώνεται σε τέτοιες ξεφτίλες. Είναι κρίμα να θυσιάζεται κάθε ίχνος αξιοπρέπειας στο βωμό ενός ξέκωλου μελωδικού (...my ass...) refrain. Γιατί δηλαδή μια μελωμένη μελωδική γραμμή να πουλά περισσότερο από μια επιθετική riff-άρα και όχι το αντίθετο; Και γιατί η φλωριά να είναι τέχνη; Δεν το κατάλαβα ποτέ...

Για τη ιστορία, οι Emil Bulls παίζουν ραδιοφωνικού προσανατολισμού μουσική με μία ακίνδυνη hardcore τσούρα να κρατά σεξουαλικά παθητική στάση προς μια διαρκή αναζήτηση της μελωδίας. Της μελωδίας αυτής που θα εξασφαλίσει πωλήσεις, ραδιοφωνικό προβολή και άντε καμιά support θέση σε live. Το πιο εκνευριστικό είναι ότι δείχνουν να μπορούν να παίξουν κάτι της προκοπής αλλά να αλλάζουν γνώμη στην πορεία και να σκέφτονται τα euros. Π.χ. το “The Most Evil Spell”, όπως και όλα σχεδόν τα κομμάτια, ξεκινά με αξιοπρόσεκτα, πορωτικά riff και φωνητικά για να ακολουθήσει ένα ανέραστο, βουτηγμένο στο σιρόπι, gay πέρασμα που σου δημιουργεί αναγούλα.

Αν αυτά τα περάσματα είχαν κάποιο στοιχειώδες επίπεδο και ίχνος ειλικρίνειας θα πήγαινα πάσσο αλλά αυτό δεν συμβαίνει στο “The Black Path”, γι’αυτό ο τίτλος “Χρυσή σαγιονάρα 4-1, καλοκαίρι 2008” πηγαίνει πανάξια στη μπάντα. Προτείνω εντατικά μαθήματα με τους HAVE HEART (θεοί), αφού θέλετε να παίξετε μελωδικά και βλέπουμε από Σεπτέμβριο. Μέχρι νεοτέρας πάρτε ένα...

3