Με βάση τις τρεις τελευταίες δουλειές του ο GLEN HUGHES έχει επίσημα απομακρυνθεί από το hard rock, γυρνώντας το στις funk’ n ’soul ρίζες του με κάποιες rock πινελιές. Δεν είμαι ο πιο φανατικός του συγκεκριμένου είδους αλλά ομολογώ ότι ο δίσκος σε αρκετά σημεία διατηρεί ένα σχετικά καλό vibe. Και το “σχετικά καλό” το λέω γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν και κάποιες μέτριες στιγμές ή καλύτερα βαρετές.

Η αρχή γίνεται με τα “Crave” και “First Underground Nuclear Kitchen” που σε βάζουν ευχάριστα στο rock funky κλίμα του δίσκου. Η πρώτη βαρετή στιγμή του δίσκου λέγεται “Satellite”. Μπορεί να αναδεικνύει κάποιες φωνητικές ικανότητες του Glen αλλά μένεις κενός μετά από κάθε άκουσμα του συγκεκριμένου κομματιού. Το “Love Communion” που ακολουθεί διακατέχεται από ένα κοφτό, ταυτόχρονα “κομψό” funky ρυθμό και το θεωρώ από τις καλές στιγμές του album. Τα “We shall be free” και “Imperfection” είναι δύο αδιάφορα τραγούδια, με το δεύτερο να έχει παρόμοια soul μουσική προσέγγιση με το “Satellite”. To επόμενο track είναι η καλύτερη στιγμή του album κατά την γνώμη μου, το γεμάτο rock διάθεση “Never say never”.

Από τα υπόλοιπα 4 ξεχωρίζουν τα “Oil and Water” και κάπως το εξάλεπτο “Too Late to Save the World” αφού τα Stevie Wonder wannabies “We go to war” και “Where there’ s a will” δεν κράτησαν το ενδιαφέρον μου για περαιτέρω ακροάσεις.

Το album είναι προσεγμένο μέχρι και την και τελευταία λεπτομέρεια βγάζοντας ένα 70’s retro feeling που συναντά τις προηγούμενες δουλειές του , “Feel” και “Play me Out”. Όπως και κάθε κυκλοφορία του Glen Hughes , έτσι και τούτη είναι μουσικά αψεγάδιαστη, με τρομερή παραγωγή και τον ίδιο στον παθιασμένο ρόλο του μπασίστα και τραγουδιστή. Για όσους ψάχνουν πιο heavy rock στιγμές από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη θα απογοητευτούν πλήρως. Προσωπικά θα περιμένω το επόμενο βήμα του Glen σαν “Voice or rock” και όχι σαν Glen o “funkης”.

6