Με εξέπληξε αυτός ο δίσκος. Ναι, σαφώς ευχάριστα, καθότι δεν είχε τύχει να ακούσω τον προκάτοχό του. Ο Charlie Dominici - ή καλύτερα ο Charlie Dominici και οι Ιταλοί SOLID VISION, αφού όλα τα μέλη της solo μπάντας του πρώην τραγουδιστή των DREAM THEATER στην ουσία είναι η εν λόγω μπάντα - με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία βάζει τέλος στην τριλογία που τον επανέφερε στο προσκήνιο μετά από 16 χρόνια αποχής από τη μουσική σκηνή. Πρόκειται για μια δουλειά μη-προοδευτικού progressive metal, αυτό το είδος δηλαδή που παίζουν άπειρες μπάντες. Αυτές που πριν κοιμηθούν ρίχνουν και μια προσευχή με τις απαιτούμενες δεήσεις στον Petrucci και τον Portnoy. Όμως, ο Dominici δισκογραφούσε (…ναι μεν με σχετικά άγνωστες μπάντες, αλλά…) πριν καν κυκλοφορήσει μαζί με τους προαναφερθέντες το ντεμπούτο των DREAM THEATER, “When dream and day unite”, ο δίσκος για τον οποίο καλώς ή κακώς όλοι θα τον θυμούνται. Συνεπώς, από μία άποψη θα λέγαμε ότι έχει το δικαίωμα…
Θα είμαι σαφής! Όσοι έχετε βαρεθεί πια τους DREAM THEATER, όσοι βγάζετε σπυράκια και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί κλώνοι τους εκεί έξω – ναι είστε πολλοί, σας ξέρω! -, μην κάνετε καν τον κόπο. Και αφού έγινε αυτό το ξεσκαρτάρισμα, να πω ότι πρόκειται για έναν πάρα πολύ δυναμικό δίσκο. Τα θέματα στις κιθάρες, οι ρυθμοί στα ντραμς και στο μπάσο θα μας φέρουν στο νου “Metropolis ptII” χωρίς τις «τρέλες» στα πλήκτρα και χωρίς τα εξωγήινα σόλο του Petrucci στις κιθάρες.
Η φωνή του Dominici σε άριστη φόρμα, με τη χροιά της να θυμίζει από Hansen μέχρι Mustaine. Οι ταχύτητες είναι γρήγορες, με εξαίρεση συγκεκριμένες στιγμές, όπως το “So Help me God”. Tα riffs πολύπλοκα και εμπνευσμένα. Τα refrains κορυφώνουν τα τραγούδια ακριβώς με τον τρόπο που πρέπει. Όλες οι συνθέσεις κινούνται κατά πολύ πάνω του μετρίου, ενώ αν έπρεπε να διαλέξω κάποια θα έλεγα με δυσκολία τα “Liquid Lightning” και “King of Terror” – όχι δε μιλάω για την κομματάρα των SYMPHONY X.
Εντέλει, δεν έκρυψα ποτέ την αμέριστη αγάπη μου για έναν ήχο που τριγύρω του υπάρχει τόση εμπάθεια. Εμπάθεια που εν μέρει έχω κι εγώ, αφού πριν ακούσω το “O3:A Trilogy, Part 3” δεν περίμενα με τίποτα να του βάλω τη βαθμολογία που βλέπετε κάτωθεν του κειμένου. Μερικές φορές όμως τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο κάθε δίσκος αξίζει τόσο, όσο γουστάρουμε όταν τον ακούμε!
7,5
