Πάρε τους NEVERMORE, ακρωτηρίασε τους από τα παρανοϊκά και ευρηματικότατα riffs του Loomis, κατέβασε τις ταχύτητες, πρόσθεσε μια μικρή τζούρα από SOILWORK και ιδού το νέο πόνημα του Warrel Dane.

Στις συνθέσεις συμμετέχει ο, για πολλά χρόνια κιθαρίστας των SOILWORK, Peter Wichers, πάνω στα riffs του οποίου έγραψε τις μελωδίες της φωνής του ο Dane. Την ίδια δουλειά δηλαδή που έκανε και στους NEVERMORE εξυψώνοντας τις συνθέσεις τους. Μα είναι αρκετό; Είναι αρκετή η πώρωση που προκαλεί η ποτισμένη από χρόνια καταχρήσεων φωνή του Dane από μόνη της; Χωρίς να ακουμπάει πάνω στις θείες εμπνεύσεις του Jeff Loomis και του Van Williams;

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, συνηθισμένος στην ασφάλεια και το βάθος που υπάρχει στους NEVERMORE ένοιωθα τη φωνή του Dane να αιωρείται στο πουθενά. Δεν έψαχνα πια με τα ακουστικά στα αυτιά να καταλάβω τι παίζεται από πίσω… Και πάνω που περίμενα την εναλλαγή μέσα στο τραγούδι, ερχόταν ένα απότομο τελείωμα και με ξενέρωνε (…σοβαρά τα τελειώματα των κομματιών είναι από τα πιο αδύναμα στοιχεία εδώ μέσα)!!! Η μικρή απογοήτευση του «καλό μεν αλλά» έκανε την εμφάνισή της. Ένας δίσκος γεμάτος τραγούδια 3-4 λεπτών τύπου “Insignificant” (…στη δομή και στην ταχύτητα) τι θα μπορούσε να προσφέρει; Ο Warrel έχει πολύ βαριά κληρονομιά για να ξεχάσουμε το παρελθόν του, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος αποφάσισε να γράψει μουσική πάνω κάτω παρόμοια με αυτή που γράφει στους NEVERMORE.

Όλα τα παραπάνω βέβαια αφορούν το τι θα μπορούσε, ή μάλλον τι θα θέλαμε, να είναι η προσωπική δουλειά ενός καλλιτέχνη που έχει κυκλοφορήσει (…μέχρι πολύ πρόσφατα) ογκόλιθους στη μουσική μας.

Ας κρίνουμε όμως το δίσκο γι’ αυτό που είναι: Η πιο εύπεπτη δουλειά του Warrel Dane, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Μάλιστα αν το εκμεταλλευτεί σωστά, ακόμα περισσότερος κόσμος θα έρθει σε επαφή με τις παλιότερες και πιο δύστροπες δουλειές του. Αυτά, όμως, αφορούν το μέλλον. Τι πραγματικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε όταν βάλουμε στο cd-player το “Praise To The War Machine”; Συνθέσεις που ως επί το πλείστον θα χώραγαν σε οποιαδήποτε δουλειά των NEVERMORE δίχως κανένα πρόβλημα. Μία σύνθεση τη φορά… Μόνο που τώρα τις έχουμε όλες μαζί. Άλλες είναι καλύτερες, όπως τα “Equilibrum”, “Your Chosen Misery”, άλλες είναι λιγότερο καλές για κάποιον που έχει εντρυφήσει στις παλιότερες δουλειές τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κομμάτια όπως τα προαναφερθέντα ή οι φοβερές διασκευές σε SISTERS OF MERCY (“Lucretia My Reflection”) και Paul Simon (“Patterns”) δε θα απογοητεύσουν κανέναν.

Τουναντίον, αυτός ο δίσκος, όπως και ο προσωπικός του Loomis που αναμένουμε σύντομα, αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα και μια πρόγευση πριν βγει το real stuff. Υπό αυτό το πρίσμα, εξυπηρετεί τη δουλειά του και το μόνο σίγουρο είναι ότι καθόλου βαρετή δε θα είναι η παρέα που θα μας κρατήσει όλο αυτόν τον καιρό!

Μην προσεύχεστε. Δε χρειάζεται. “Nothing ever changes when we pray”. Όπως και ποτέ δε θα αλλάξει ότι ο Warrel Dane δε θα κυκλοφορήσει δίσκο κάτω του μετρίου…

7