Καλώς ή κακώς έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για κάθε μουσικό να τερματίσει την πορεία του στον χώρο και να αποχωρήσει δίνοντας την σκυτάλη στους νεώτερους. Οι rockers όμως δείχνουν ιδιαίτερη αντοχή, κάτι που έχει παρατείνει επικίνδυνα την παραμονή τους στα μουσικά δρώμενα. Αυτό ισχύει και για τους πολυαγαπημένους μου WHITESNAKE. Ο David Coverdale δεν λέει να παρατήσει το γέρικο πλοίο του και μας προσφέρει ένα ακόμα album, το οποίο μάλλον το θεωρώ σαν μια αναλαμπή πριν το οριστικό τέλος.

Οι WHITESNAKE μετά από μια παρατεταμένη περίοδο παρακμής, επιστρέφει με το “Good To Be Bad” album, το οποίο καθόλου κακό δεν το βρίσκω. Με τους Doug Aldrich και Red Beach στις κιθάρες, το hard rock που υπάρχει μέσα σε τούτο το δισκάκι σχεδόν με εξέπληξε. Κάτι ανάμεσα στο “1987” και “Slide It In”, με ωραίες ρυθμικές, πιασάρικα refrains από τα παλιά και bluesy αρμονίες εδώ και κει. Ίσως ο πήχης ήταν χαμηλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι μπορώ να βρω τουλάχιστον 5 κομμάτια που ξεπερνούν τα τυπικά standards της εποχής. Και αυτό για μια τριακονταετή μπάντα είναι σχεδόν κατόρθωμα.

Η φωνητική απόδοση του ζωντανού θρύλου του hard rock θα παραμείνει ασχολίαστη από εμένα, ως ένδειξη σεβασμού προς το πρόσωπο ενός μουσικού που με έχει κάνει να ασχοληθώ με αυτή τη μουσική.

Η ύπαρξη τριών, σχετικά μέτριων, μπαλάντων θα πρέπει να έχει γίνει πια συνήθεια στα albums των WHITESNAKE. Ο David είναι ερωτιάρης όπως και το κάνουμε…

7