Δεν είναι και λίγο να βλέπεις το όνομα της μπάντας σου σε κάθε αφιέρωμα για το είδος της μουσικής που υπηρετείς. Οι Σουηδοί VENI DOMINE ποτέ δεν απέκτησαν την ευρεία αναγνώριση που αναμφίβολα τους άξιζε, ωστόσο η cult υπόσταση τους, συνόδευσε ιδανικά το λυρικό και επικό doom metal τους, που άλλοτε λοξοκοίταζε προς το prog και άλλοτε προς την power διάσταση. Οι τρεις πρώτοι τους δίσκοι ηχούσαν σαν μια μόνιμη όαση παρηγοριάς στα 7 δύσκολα χρόνια που τους ακολούθησαν. Προβλήματα υγείας του τραγουδιστή, απρόβλεπτοι εναγκαλισμοί με τα πλοκάμια των δισκογραφικών και λοιπών μανατζαραίων, δεν δάμασαν στο ελάχιστο την Πίστη τους. Έτσι σαν νεότευκτοι Λάζαροι ανέτειλαν εκ νέου και μας δώρισαν τους καρπούς της επιστροφής τους.
Τα “IIII:Album of Labour” (2004) και το “23:59” (2006) έδειξαν ότι ακόμα κατέχουν την μαγεία και την αξία των πρώτων album και έτσι και το “Tongues” ηχεί σαν ένα ιδιόμορφο πλήρωμα του χρόνου.
Οι VENI DOMINE, σε αυτόν τον δίσκο, κοιτάζουν την κληρονομιά του παρελθόντος και την μπολιάζουν με ακόμα μεγαλύτερη prog διάθεση, με ακόμα βαθύτερο doom ασκητισμό και καταφέρνουν να ακούγονται ακόμα πιο άμεσοι. Το doom τους παραμένει βαρύ, αγνό και ανόθευτο, ωστόσο μέσα στον πυρήνα του τρυπώνει ο prog πειραματισμός, τα συχνά κοψίματα και οι αλλαγές, ο ζεστός λυρισμός που αποπνέουν τα πολύ εμπνευσμένα refrain. Κάθε μία σύνθεση διατηρεί τη δική της γοητευτική μοναδικότητα, είτε αυτή εκφράζεται με ένα βαρύ Sabbathικό riff, με ένα τεχνοκρατικό πέρασμα στα πλήκτρα συνοδεία ακουστικών κιθαρών, είτε με ένα λυτρωτικό up tempo ξέσπασμα.
Βαριά κιθαριστικά ρυθμικά μέρη και περίτεχνα leads, δουλειά του Thorb Weinesjo, γεμίζουν από άκρη σε άκρη το album, ενώ η φωνή του Fredrik Sjöholm, παρόλο που δεν φτάνει τόσο συχνά τις υψηλές συχνότητες του παρελθόντος, εντούτοις διατηρεί τη μαγεία των μέσων συχνοτήτων ενώ δίνει μια ακόμα συγκλονιστική εμπειρία (…πολλοί λένε ότι είναι ο καλύτερος κλώνος του Geoff Tate, αν και προσωπικά διαφωνώ για αυτήν την ομοιότητα..).
Ο ήχος διατηρεί μια ψυχρή και σχεδόν αποστασιοποιημένη λογική, που δίνει τη δυνατότητα σε όλα τα όργανα να ακούγονται με περισσή καθαρότητα, χωρίς να αφαιρείται τίποτα από τον λυρισμό του σχήματος. Παρόλα αυτά, τα τύμπανα, ενώ από άποψη απόδοσης είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, εντούτοις ο κάπως άψυχος ήχος τους αποτέλεσε κατ’εμέ το μοναδικό βαρίδι σε αυτήν την απολαυστική και δαιδαλώδη διαδρομή…
Οι VENI DOMINE κατάφεραν και έβγαλαν ένα πολύ μεγάλο δίσκο...ίσως να μην μπορώ να τους κρίνω όσο αντικειμενικά θα ήθελα, δεδομένης της λατρείας μου για αυτούς, αλλά ξέρω ότι τόσο οι μύστες όσο και αυτοί που βρίσκονται στην διαδικασία μύησης βρήκαν κάτι ιδιαίτερα μοναδικό...
9
ΥΓ. Η παρούσα κριτική αφιερώνεται στην Γιάννα που με συνόδευσε σε εκείνο το ταξίδι στο παγωμένο Bad Hersfeld για να δούμε τους Veni Domine. Love never dies…
Υ.Γ. Αρχισυντάκτη: “Σούπερ Κατερίνα” μου το καταντήσατε…
