Τα παιδιά του Devin Townsend έμειναν ορφανά. Ο τρελός Καναδός τα παράτησε για να ξεκινήσει διαγαλαξιακά ταξίδια προς αναζήτηση του τελειότερου μείγματος καφέ με τον περσινό του πολύ καλό δίσκο “Ziltoid The Omniscient” από το προσωπικό του σχήμα. Και με τους STRAPPING YOUNG LAD διαλυμένους, τα παιδιά του Devin αποφάσισαν να υμνήσουν τον Εωσφόρο και να πολεμήσουν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους, τους posers. Όπως λέει και ο σχετικός στίχος τους: “Exodus was fucking right, all the posers must die!”…

Οι ZIMMER’s HOLE -ή αλλιώς “THE HOLE” όπως θέλουν να λέγονται- δεν είναι καινούριοι. Απαριθμούν ήδη δύο δίσκους, μόνο που από εδώ και πέρα δεν είναι πια project αλλά κανονικό συγκρότημα. Και παρόλο που έχουν αποφασίσει να διακωμωδήσουν και να χλευάσουν (καλοπροαίρετα πάντα, όπως τονίζουν και οι ίδιοι) τον σκληρό ήχο, εμείς δεν μπορούμε να μην τους πάρουμε σοβαρά. Ιδιαίτερα όταν έχουν τον μεγάλο Gene Hoglan στα τύμπανα και τον Devin Townsend στην κονσόλα –ο οποίος εν τέλει, όχι μόνο δεν τους παράτησε, αλλά έδωσε και το χαρακτηριστικότατό του στίγμα στη δουλειά αυτή.

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι όλα τα μέλη του συγκροτήματος το κατέχουν το άθλημα. Το έχουν αποδείξει άλλωστε. Και ο τραγουδιστής τους, ο Chris Valagao, άλλοτε μιμούμενος τις heavy κραυγές και άλλοτε τα growls, πάντα με υπερβολική ερμηνεία ώστε να υπάρχει το στοιχείο της παρωδίας, δεν είναι καθόλου κακός.

Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι εκουσίως γεμάτα από κλισέ, τα κλισέ αυτά που οι περισσότεροι μεταλλάδες τα αποδέχονται και ενστερνίζονται, χωρίς καν να ξέρουν το γιατί. Τα τραγούδια κυμαίνονται από “true” heavy metal έπη μέχρι thrash ή death κομμάτια, ενώ μερικά προφανώς θα μας θυμίσουν και STRAPPING YOUNG LAD. Παρόλα αυτά, οι συνθέσεις από μόνες τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως τα “Hair Doesn’t Grow On Steel”, “Anonymous Esophagus”, “The Vowel Song”, δεν έχουν κάτι να δώσουν. Μάλιστα μερικές φορές είναι σε τόσο κλισαρισμένες φόρμες που θα κουράσουν.

Με άλλα λόγια, μπορεί το χιούμορ να είναι υποκειμενικό, αλλά εγώ προσωπικά δεν γελάω με ένα τραγούδι που λέγεται “Devil’s Mouth” και αρχίζει με εισαγωγή από ήχους αποβολής σωματικών αερίων (σ.Α: κλανιά, εννοείς τέκνον μου???). Και όταν οι συνθέσεις δεν έχουν από μόνες τους αυτό το κάτι που μερικοί το λένε έμπνευση, τότε μπορεί πολύ εύκολα να μου έρθει στο μυαλό ότι ίσως σκέφτηκαν ότι η παρωδία είναι κάτι που πουλάει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό και αποφάσισαν να αποκομίσουν κάτι και αυτοί. Και μόνο από το κωμικό της υπόθεσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσεχτούν. Βέβαια όλα αυτά είναι υποθέσεις και όχι κατηγορίες ενάντιες σε μουσικούς που έχουν συμμετάσχει σε πολύ καλές κυκλοφορίες στο παρελθόν.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι συνθέσεις είναι άσχημες. Απλά ότι ο υπογραφών δε βρίσκει κάποιο λόγο ύπαρξης αυτού του δίσκου, πέραν 3 με το ζόρι 4 τραγουδιών που έδειχναν ότι μπορούν πολύ περισσότερα…

6