Το ταξίδι ξεκίνησε αρμονικά και σχεδόν ιδανικά. Το όνομα της μπάντας, το πανέμορφο και πολύ προσεγμένο artwork σε συνδυασμό με την λέξη “folk” που στεκόταν δίπλα στο “metal” στο δελτίο τύπου, με κάναν να ανυπομονώ.

Πραγματικά, το εναρκτήριο κομμάτι είναι απλά μαγικό. Ακουστικές κιθάρες, μια στοιβαρή όσο και αιθέρια γυναικεία φωνή δημιουργούν σχεδόν ξωτικά ηχοχρώματα που καταλήγουν σε ένα περίτεχνο και απόκοσμο βιολιστικό ξέσπασμα. Πολύ καλή αρχή, σκέφτομαι και περιμένω την συνέχεια...

Και κάπου εκεί η ψευδαίσθηση χαλάει. Ένα μεταλλικό riff παλαιάς κοπής που σκάει από το πουθενά, συνοδευόμενο από μία αντρική φωνή που προσκυνά ευλαβικά στα 80s, με κάνουν να σαστίσω. Παρά το ζεστό refrain, συνοδεία γυναικείων φωνητικών, ένα κακοβαλμένο solo με έχει προσγειώσει απότομα.

Δυστυχώς, η συνέχεια παραμένει η ίδια. Οι κιθάρες βγαίνουν στο προσκήνιο, το ίδιο και η αντρική φωνή και το όλο εγχείρημα φαντάζει πλέον κοινότοπο, παρά τα κάποια περάσματα με βιολί και τα πολύ ενδιαφέροντα refrains που αναδύονται κατά τόπους. Το τελευταίο μελαγχολικό κομμάτι, από τα 6 που περιέχει το cd, βασισμένο στο πιάνο φέρνει στο μυαλό την μαγεία της έναρξης του album και κατά συνέπεια και τις ανευόδωτες υποσχέσεις.

Ταπεινή μου άποψη είναι πως η έλλειψη συνοχής και η προσκόλληση σε παλιομοδίτικες metal φόρμες εμποδίζουν την άνοδο προς κάτι καλύτερο. Τα ατμοσφαιρικά/folk στοιχεία, η υπέροχη φωνή της Ευφροσύνης και το βιολί του Αντώνη πρέπει να αποτελέσουν οδηγά στοιχεία στην επόμενη προσπάθεια των JULIAN’S LULLABY. Eγώ θα περιμένω....

6