Όταν μια μπάντα είναι αντικειμενικά αρκετά καλή (ως εκεί) και το οφείλει σε ένα κύριο ατού και χαρακτηριστικό το οποίο όμως χάνει στο νέο άλμπουμ της, τότε τι μπορείς να περιμένεις από αυτήν; Μία απογοήτευση (σαν πολλές να πέσανε αυτό το μήνα) και τίποτα παραπάνω.
Δε ξέρω τι όνειρο (Unia = Dreams) είδανε οι SONATA ARCTICA όταν συνέθεταν το νέο τους άλμπουμ, “Unia”, αλλά μάλλον το πολύ κρύο της Φιλανδίας «νέκρωσε» τους όποιους αισθητήρες καλού γούστου είχανε και το αποτέλεσμα το μόνο που μπορεί να προσφέρει στον ακροατή είναι ένας πολύ γλυκός ύπνος μπάς και δεί κάνα όνειρο της προκοπής, γιατί αν περιμένει να ακούσει κάτι της προκοπής θα πρέπει να βρεί άλλο CD να βάλει στο στερεοφωνικό.
Μακριά παιδιά… ό,τι ξέρατε για τους SONATA ARCTICA απλά ξεχάστε το. Σβήστε το power metal, σβήστε τις ταχύτητες, σβήστε τις ωραίες μελωδίες (το ατού που λέγαμε), σβήστε γενικά ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε ότι είχε η μουσική αυτής της μπάντας. Είναι πραγματικά σα να ακούς κάποιο άλλο συγκρότημα. Mid tempo κομμάτια στην πλειοψηφία, με ένα απίστευτο μπουρδούκλωμα σημείων (με αποκορύφωμα το τραγικό εναρκτήριο “In black and white”), μελωδικές γραμμές που απλά υπάρχουν η μία μετά την άλλη χωρίς σύνδεση στην ουσία (“It won’t fade”)… αφήστε το.
Γενικά ένας ό,τι να ‘ναι δίσκος χωρίς ουσία, χωρίς νόημα και που μακάρι να ήταν ένα πείραμα και όχι η «νέα εποχή» της μπάντας. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δε τη βλέπω να κρατάει και πολύ. Προβλέπεται ήττα… ο φίλος μου ο Μορφέας μου το είπε όταν κοιμόμουν. Ώπα… πρέπει να τέλειωσε και το άλμπουμ.
5
