Μπορώ με σιγουριά να πω ότι περίμενα με ανυπομονησία το συγκεκριμένο δίσκο. Γιατί θα μου πείτε, ρε ηλίθιε; Μα φυσικά γιατί οι DYING FETUS αποτελούν σταθερή αξία στο είδος τους. Είναι η λευκή Crunch του Death Metal, δηλαδή πάντα γ***νε, όπως η εν λόγω σοκολάτα... Έτσι λοιπόν και το ”War of Attrition” διάδοχος του “Stop At Nothing”, μας αφήνει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μετά το πέρας της ακρόασής του.
Το πόσο τεχνικά και κατασταλαγμένα παίζει η μπάντα, κρίνω άσκοπο να αναλύσω. Όλοι φαντάζομαι γνωρίζουν το μουσικό επίπεδο των μελών της μπάντας. Ο καινούριος ντράμμερ, Duane Timlin, είναι απλά απίστευτος εκτελεστής. Ευρηματικός, γρήγορος, σωστός και φυσικά δένει με τα υπόλοιπα παιδιά. Γκρουβάρει όπως πρέπει, blast-άρει σε σημείο παροξυσμού και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε τι χάπια κατεβάζει. Το ζουμί όμως της μπάντας βρίσκεται όπως πάντα στις κιθάρες. Ο ηγέτης John Gallagher γράφει τα riffs, σήματα κατατεθέντα του. Παρανοϊκές μελωδίες, groovy μέρη (όλα τα λεφτά, όπως πάντα) και ευφάνταστα solos παρελαύνουν στα 36 λεπτά του δίσκου. Αργά μέρη κάνουν την εμφάνισή τους θυμίζοντας τις πρώτες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Φωνητικά εναλλάσσονται με μαεστρία, από guttural σε πιο σκισμένα, προσθέτοντας στην ποικιλία του όλου ακούσματος.
Για το τέλος ας περάσουμε στον τομέα της παραγωγής, που επιβάλλεται να είναι τουλάχιστον πολύ πολύ καλή στο συγκεκριμένο είδος. Μην περιμένετε να κράξω. Και εδώ ο πήχης βρίσκεται ψηλά. Τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα. Μακάρι κάθε Death Metal κυκλοφορία να είχε τέτοια διαύγεια ήχου. Άξια η δουλειά που επιτελέστηκε στα Hit & Run Studios λοιπόν.
Τι άλλο μένει να υπωθεί. Οι Death metallers θα το πάρουν στα σίγουρα. Είπαμε, σταθερή αξία. Αν είναι να τους προσάψω ένα αρνητικό, είναι ότι δεν ξεφεύγουν από τα στεγανά που οι ίδιοι έχουν θέσει για τον εαυτό τους, αν και κατι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό... Αυτό άλλωστε τους κάνει τόσο αναγνωρίσιμους.
8.5
