Αυτή και αν είναι περίεργη περίπτωση μπάντας. Πού να την κατατάξεις; Να αναφέρω ότι μέχρι και στοιχεία από reggae εντόπισα (τι εντόπισα δηλαδή, αυτά υπάρχουν κατά κόρον…) κατά την ακρόαση του δίσκου. Στοιχεία που αναμειγνύονται εύκολα με μελωδικά heavy σημεία και hardcore φόρμες. Άκουσμα που στο σύνολό του δεν προτείνεται σε απαίδευτα ώτα. Από την άλλη ή θα σου αρέσει πολύ ή θα το μισήσεις. Εγώ έπειτα από προσεχτική ακρόαση κατέληξα ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία.

Να κάτι καινούριο. Υπάρχουν βέβαια και οι Άγγλοι Skindred που κάνουν πάνω κάτω τα ίδια. Αλλά ετούτοι οι μάστορες το προχωράνε. Έχουν όμορφες επιθετικές γέφυρες, reggae ρυθμούς στις φωνές μελωδία και μαύρο χρώμα. Και η σημαντικότερη ικανότητα τους. Καταφέρνουν να μη γελοιοποιηθούν, πράγμα πολύ εύκολο για το είδη που επέλεξαν να μπλέξουν. Για μένα άξιοι.

Άτομα με την στενή αντίληψη του μεταλλά (sorry παιδιά αλλά έτσι είναι) θα αποκληρώσουν το δίσκο εξ’αρχής. Αυτοί θα χάσουν. Με μόνες ενστάσεις να γίνουν για την παραγωγή, που παλεύεται τελικά, το …And If This Is The End I Will θα κάνει για αρκετό καιρό παρέα με το cd-player μου. Βαθμός δεν μπαίνει. Κάτι τέτοιο είναι τελείως υποκειμενικό και τελικά παραπλανητικό για το κοινό, στην προκειμένη περίπτωση.