Ο καϋμός ενός κιθαρίστα. Το όνειρό του που γίνεται πραγματικότητα. Η κορύφωση… τουλάχιστον για αυτόν. Η αναβίωση μιας άλλης εποχής. Γιατί εγώ; Γιατί σε μένα; Τέλος πάντων.

Ο κύριος Taz Taylor μεγάλωσε με τις μπάντες και τα ακούσματα των πρώτων χρόνων των 80s. Αλλά μάλλον ακόμα και σήμερα δεν ακούει και τίποτα άλλο. Κυκλοφόρησε ένα σόλο ορχηστρικό άλμπουμ κάπου στο 1997 (“Caffeine racer”) και τώρα επιστρέφει και με τραγουδιστή. Και ποιόν μάλιστα… τον μεγάλο Graham Bonnet!

Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός του γραφόντος σταματάει εκεί. Το απαράδεκτο εξώφυλλο-«γκραβούρα» ηλεκτρονικών παιχνιδιών των αρχών των 80s από τη μία και οι μετριότατες χιλιοπαιγμένες, αναμασημένες και προκλητικά ασθενείς συνθέσεις από την άλλη, μαζί με την επίσης «κολλημένη στα 80s» μετριότατη προς κακή παραγωγή, κάνουν το πακέτο ανούσιο.

Το “Welcome to America” απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους αναπολούντες των νιάτων τους και σε όσους έχουν το rock της εποχής των Van Halen, Michael Schenker Group και Gary Moore σαν ευαγγέλιο. Αλλά στους πολύ καμένους! Και η αναφορά και μόνο στο Δελτίο Τύπου ότι αυτό είναι ένα τρομακτικό ροκ άλμπουμ που δε θα απογοητεύσει τους οπαδούς των RAINBOW, μόνο ως προσβολή εκλαμβάνεται! Λατρεύω τους RAINBOW, αλλά αυτό το άλμπουμ δεν το αντέχω.

Ο άνθρωπος ζεί το όνειρό του. Δικό του είναι… όχι και δικό μας…


3