Όγδοο album και το λέει ακόμα η καρδούλα τους. Οι THUNDER είναι από αυτές τις εξαιρετικά συμπαθείς περιπτώσεις, που ενώ δεν εντάχθηκαν στην αφρόκρεμα του hard rock, διατήρησαν το πολύ καλό status που κέρδισαν με το ντεμπούτο τους (“Backstreet Symphony” - 1990) και με πολύ καλούς δίσκους μέσα στην νέα χιλιετία, έχουν επαναφέρει το όνομα τους στην επιφάνεια.
Η “ταφόπλακα του Robert Johnson” είναι ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος τίτλος, για τους Άγγλους hard rockers, οι οποίοι αποδίδουν φόρο τιμής στον “παππού” του rock, τον θρυλικό bluesman Robert Johnson, o οποίος πέθανε νέος το 1938, με μόλις 29 κομμάτια ηχογραφημένα και την ψυχή του “πουλημένη στον διάολο”, για λίγη φήμη. Οι THUNDER, ευτυχώς, δεν το γύρισαν στα blues, αλλά ίσα ίσα rockάρουν παθιασμένα, όπως πολύ καλά ξέρουν να κάνουν. Με το εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι και το “Dirty Dreams” ξεκινούν ορμητικά, με περίσσιο groove. To southern, μελωδικό hard rock τους με τα πιασάρικα refrains αρχικά σε ενθουσιάζει και σε προδιαθέτει θετικά για την συνέχεια, η οποία δυστυχώς δεν μας ανταμείβει με τα αναμενόμενα.
Όχι ότι το υπόλοιπο του album είναι κακό, αλλά κάποια κομμάτια, όπως τα “Don’t Wanna Talk About Love” και “Last Man Standing” (όχι άλλο μακρινό ξαδερφάκι του “Kashmir”, έλεος πια) θυμίζουν με έντονα ενοχλητικό τρόπο, κάποια ιερά τέρατα του χώρου. Ενοχλήθηκα και με τις 2 ψόφιες μπαλάντες (“A Million Faces” και “My Darkest Hour”) που υπάρχουν, οι οποίες φαντάζουν παντελώς άκυρες μέσα στο όλο πανυγυράκι με τους διαβόλους. Δεν είναι και η ιδανικότερη μουσική να ακούς όταν βράζεις στο καζάνι της κολάσεως και αυτό είναι καιρός πια να το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι απανταχού rock συνθέτες.
Κορυφαίες στιγμές, μαζί με τα δύο πρώτα και τα “Andy Warhol Said”, το οποίο κινείται σε πιο κλασικές THUNDER δομές και “What A Beautiful Day”, του οποίου η μελωδία, καλώς ή κακώς, μου θύμισε Fatboy Slim (ναι… ναι, αυτούς τους φλώρους). Εάν πρέπει να επιλέξω ένα album από τα 3 τελευταία τους, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη το περσινό “The Magnificent Seventh”. Το “Robert Johnson’s Tombstone” είναι ισάξιο με το “Shooting at the Sun” και ίσως λίγο καλύτερο, ενώ θα πρέπει να τονίσω ότι η μπάντα επιστρέφει μετά από καιρό και με ένα ωραίο εξώφυλλο, εφάμιλλο με αυτά των 90s albums της.
7
