Το τέταρτο album της μπάντας του ex- CARCASS, Bill Steer, έρχεται για να επιβεβαιώσει αυτό που λέμε εδώ και αρκετά χρόνια. Ότι ο γερό-Bill το έχει “χάσει” εντελώς…
Το attitude που έχει, μου θυμίζει κάτι μαλλιαρούς, παλιοροκάδες με σάπιες Harleys που παίζουν σε κάτι ξεχασμένα bars της επαρχίας των Η.Π.Α και κουτουπώνουν άσχημες, χοντρές μπαρόβιες. Η όλη φάση είναι σίγουρα cult, είναι 100% αντιεμπορική, όσο δεν πάει retro, αλλά και εκνευριστικά αδιάφορη.
Ξεκινήσαμε με εκμοντερνισμένο late 70s, προχωρήσαμε σε early 70s old school southern rock και φτάσαμε αισίως σε 60s και 50s rock. Σίγουρα ο κάθε καλλιτέχνης κάνει το κέφι του και δεν μας πέφτει κανένας λόγος για αυτό. Αλλά το να εμπορεύεσαι την τέχνη σου, ανακυκλώνοντας στην ουσία παμπάλαιες και ξεχασμένες τεχνικές, είναι δείγμα οπισθοδρομικότητας.
Δε χρειάζεται να πούμε πολλά, διότι το συγκεκριμένο album, δεν σε αφορά εάν είσαι 45 ετών και κάτω. Ο Bill Steer θα πρέπει να αρχίσει να ξανασκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο επαναδραστηριοποίησης των CARCASS (κάτι το οποίο επίμονα ζητούν τα υπόλοιπα πρώην μέλη της Aγγλικής μπάντας) μήπως και τον φυσήξει φρέσκο αεράκι.
Εάν θέλετε να ακούσετε το rock που παίζουν οι FLINSTONES, τσεκάρετε το “Hot Wings”. Εγώ, πάντως, σας προτείνω το ομώνυμο πιάτο σε γνωστό, μεξικάνικο restaurant του Παγκρατίου (φτερούγες από κοτόπουλο με καυτή σως).
2
