Το νέο album των πολύ αγαπητών μου TALISMAN, είναι μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις για την φετινή χρόνια. Δυστυχώς οι προσδοκίες μου, από το εν λόγω συνοθύλευμα μέτριων συνθέσεων, έμειναν ανεκπλήρωτες σε μεγάλο βαθμό και οι fans έχουν κάθε λόγο να παραπονιούνται για την άσχημη εξέλιξη του ήχου της μπάντας. Οι TALISMAN παρουσιάζονται πιο ραδιοφωνικοί, funky, AOR από τα προηγούμενα album τους, συνεχίζοντας στο ύφος που υιοθέτησαν στο προηγούμενο, επίσης μέτριο album τους, "Cats and Dogs".
Αν και συγκρινόμενο με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του χώρου, το "7" είναι αρκετά ελκυστικό, συνάμα στέκει αδύναμο σε σχέση με τα "Humanimal" και "Genesis", κυρίως λόγω έλλειψης ομοιογένειας. Με μπροστάρηδες τα πολλά αδιάφορα ή γλυκανάλατα refrain, η μουσική που μας προσφέρουν στερείται ενιαίας καλλιτεχνικής άποψης. Ένα κομμάτι AOR, ένα κομμάτι funk, ένα εμπορικό, groov-άτο hard rock κομμάτι, μια μπαλάντα, ένα κομμάτι - JOURNEY, ένα κομμάτι - QUEEN και έτοιμος ο δίσκος... αυτού του είδους η μπακαλίστικη προσέγγιση μου προκαλεί αποστροφή. Ταυτόχρονα, οι στίχοι δεν πραγματεύονται σοβαρές καταστάσεις, όπως στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η εντύπωση, ότι τελευταία οι TALISMAN κυνηγούν με λάθος τρόπο την εμπορική επιτυχία. Υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις, βέβαια, με το εναρκτήριο “Falling” να είναι ένα παραπάνω από O.K κομμάτι, όπως και το καθηλωτικό “Back to the Feeling”, το οποίο κλείνει τον δίσκο με τον καλύτερο τρόπο.
Οι die hard οπαδοί σίγουρα θα ικανοποιηθούν, αλλά αυτό θα γινόταν ακόμα και αν διασκεύαζαν τσάμικα. Απλά αυτή τη φορά παραήταν μελωδικοί για τα γούστα μου. Όταν θυμηθούν να ξαναφτιάξουν "album" και όχι "τραγουδάκια", θα είμαι πιο ανοικτοχέρης...
5
