Άλλαξε ο Μανωλίος και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…Τι GPS και κουραφέξαλα;;; Οι (G)uthrie, (P)ayne και (S)chellen ήταν οι ASIA της τελευταίας δεκαετίας, απo ότι θυμάμαι. Ωπ, ξέχασα… αυτοί πήραν πόδι, γιατί έγινε το original reunion με Wetton, Downes, Howe και Palmer. Και ο Ryo Okymoto των SPOCK’S BEARD τι θέλει με τους AOR-άδες; Και ο John Kalodner (φημισμένος manager και παραγωγός που πουλάει τρέλα παγκοσμίως) τι δουλεία έχει στο εξώφυλλο; Αυτός δουλεύει με AEROSMITH, BON JOVI, BILLY IDOL και πάνω. Πολύ άσχετοι μαζεύτηκαν και αρχίζω να ψυλλιάζομαι περί αρπαχτής.
Οι GPS ασχολούνται με ένα πιο οργανικό AOR που ενώ στηρίζεται στους ASIA της Payne εποχής, λοξοκοιτά στο progressive ύφος του Ιάπωνα keyboardίστα, ο οποίος δυστυχώς δεν συμμετέχει στην σύνθεση των κομματιών. Και λέω “δυστυχώς”, διότι όλα τα ενδιαφέροντα σημεία έχουν δομηθεί πάνω στις φωνητικές γραμμές του Payne, ο οποίος κατά την γνώμη μου είναι ένας ακόμη μονοδιάστατος ερμηνευτής. Η συνταγή (prog-rock-aor) πετυχαίνει σε δύο μόλις κομμάτια, τα “Heaven Can Wait” (θα μπορούσε άνετα να κοσμεί κάποιον δίσκο των ASIA) και “The Objector”, όπου η μπάντα διατηρεί την μελωδικότητα της, αλλά ταυτόχρονα τονώνει τον ήχο της με progressive ενέσεις. Υπάρχουν άλλα τρία αξιόλογα τραγούδια (τα “New Jerusalem”, “Window to the Soul” και “All my Life”) τα οποία όμως δεν προτείνουν κάτι νέο, ή έστω δικαιολογούν την ύπαρξη του εν λόγω project.
Όσοι αρέσκονται σε “νέες” μπάντες με σύντομη ημερομηνία λήξης ή μουσική που είναι λίγο απo όλα και στην ουσία τίποτα, ας τολμήσουν. Ίδια μουσική με πριν, αλλά με άλλη ενορχήστρωση, πιο δυνατή παραγωγή και πεταμένα εδώ και εκεί κάποια βιρτουόζικα χασίματα, μονό και μόνο για να τσιμπήσουν τα prog-λιγούρια. Σας καταλάβαμε ρεεε!!!
5
