Ιρλανδική hard rock μπάντα, που μπολιάζει τον κλασικό ήχο των THIN LIZZY με MAIDEN-ικές κιθάρες, Gallagher-ικά φωνητικά, WARRIOR SOUL attitude και να μην μ’αρέσουν;;; Λίγο δύσκολο μου φαίνεται…Οι συμπαθητικές φάτσες των GLYDER στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, παίζουν καθαρόαιμο hard rock που διασκεδάζει, προβληματίζει, πορώνει, μελαγχολεί. Οι τύποι γνωρίζουν, ότι μια ακόμη τυπική επιστροφή στα 70s δεν εκπλήσσει κανέναν πια, οπότε προσπαθούν να εμπλουτίσουν τις συνθέσεις τους με αγνό NWOBHM. Το πείραμα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, που ήδη στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι κριτικές είναι τουλάχιστον αποθεωτικές.
Προσωπική μου αδυναμία, η γαλήνια φωνή του Tony Cullen (ο οποίος παίζει και το μπάσο), που στην αρχή ίσως σας φανεί άτονη σε σχέση με τον δυναμικό χαρακτήρα των συνθέσεων. Η εύθραυστη χροιά της φωνής του, σε συνδυασμό με την street ποίηση των GLYDER υποχρεώνει τον ακροατή να ψαχτεί με το στιχουργικό περιεχόμενο. Ειδικά στο κομμάτι “P.U.P.” (“Pretty Useless People”) οι τηλεοπτικοί και μουσικοί, διάττοντες αστέρες ακούν έναν πανέμορφο, old-school-groovy εξάψαλμο. Που και που συναντάμε κάποια κλασικά prog-ίσια ίχνη (“Die or Dance”), αλλά και alternative παρασπονδίες(“Stargazer”), που δεν με χαλάνε καθόλου.
Αν και είναι νωρίς για να θριαμβολογήσω για τους GLYDER, μπορώ να πω ότι το πρώτο album τους είναι καλύτερο από αυτό των THE ANSWER και κοντράρει στα ίσια τους “stars” WOLFMOTHER. Μπάντες με κοινή συνισταμένη τα 70s, αλλά με διαφορετική προσέγγιση η καθεμία. Αξίζουν και οι τρεις την προσοχή μας, αλλά όχι και την αλόγιστη υποταγή στα trends. Αναμένουμε με μεγάλη προσμονή το δεύτερο album τους, το οποίο δεν θα αργήσει καθόλου απ’ότι μου είπε ένα πουλάκι…
7
H παραγωγή του Chris Tsangarides, δυστυχώς, δεν τιμά το όνομα, αυτού του μέγιστου παραγωγού. Μέτριο αποτέλεσμα, σε μια φαινομενικά εύκολη αποστολή για αυτόν.
