Παναγιά βόηθα!

Αυτό πρέπει να είναι καινούρια μόδα. Σε τι αναφέρομαι; Αγαπησιάρικες σουηδίλες (αυτός που ανακάλυψε την συγκεκριμένη riff-o-λογία θέλει στήσιμο στο ντουβάρι), power metal κιθαριστικές μελωδίες συνήθως παιγμένες από όλο το σύνολο των εγχόρδων (aka δισολίες), μια αδιάκοπη δίκαση να θερίζει τα τελευταία ψήγματα αισθητικής που ίσως μπορείς να διακρίνεις σε ένα τέτοιου είδους δημιούργημα και αυτό το αηδιαστικό κράμα των hardcore vocals με παντελή έλλειψη συμφώνων στην άρθρωση και των - Θεέ μου πόσο τετριμμένων - metalcore beatdowns. Τα μελωδικά φωνητικά που κάθε τόσο συντελούν στην δημιουργία pop metal refrains μέσα στη – δήθεν - κακία των tattoo, του eyeliner και του hardcore tough-guy attitude έρχονται απλά να σε αποτελειώσουν και να οδηγήσουν την διαδικασία της ακρόασης στο αναπόφευκτο πάτημα του “stop”.

Παρά τα παραπάνω, είπα να δώσω μια ευκαιρία παραπάνω στους A LOVE ENDS SUICIDE, οι οποίοι φρόντισαν να με ξενερώσουν εν ριπή οφθαλμού. To “In The Disaster” – ντεμπούτο ή όχι δεν με ενδιαφέρει - album τους, εκτός από τα παραπάνω τραγικά, χαρακτηρίζεται και από μία μέτρια για το είδος παραγωγή η οποία στέλνει κατ’ εμέ το τελικό αποτέλεσμα στον απόλυτο ποιοτικό πάτο.

Δεν ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο συγκεκριμένο φάσμα ήχου που ονομάζεται NWOAHM, metalcore, fashion core ή οτιδήποτε άλλο και μην σας περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό πως υπήρξα προκατειλημμένος ή αυστηρός. Σαφώς και υπάρχουν μπάντες που μπορούν να κάνουν τα παραπάνω με αριστουργηματικά καλό τρόπο. Απλά σε έναν κόσμο που οι εν λόγω κυκλοφορίες χτυπάνε υψηλές πωλήσεις και charts, περιμένω από τις μπάντες του είδους να προσπαθούν να αποτελέσουν, αν όχι κάτι το διαφορετικό τότε τουλάχιστον κάτι το ποιοτικά ξεχωριστό.

Οι A LOVE ENDS SUICIDE είναι γελοίοι και δεν αξίζουν την προσοχή σας. Αν έχετε φράντζα και tattoo αστεράκι στον αστράγαλο ωστόσο, μπορείτε να με γράψετε στα αρχ**ια σας και να τους δώσετε μια ευκαιρία.


2.5