Στασιμότητα και προχειρότητα… τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του νέου album των Γερμανών death metallers. HEAVEN SHALL BURN. Mετά από ένα σχετικό hype με το πολύ καλό album τους “Antigone”, επιστρέφουν νευρικά και άτολμα με το “Deaf to our Prayers”, το οποίο εκτός από 2-3 καλές στιγμές απογοητεύει πλήρως. Καλοδεχούμενη η κίνηση της μπάντας να μετατοπιστεί ο ήχος σε πιο ακραία ακούσματα (μην νομίζετε τίποτα σπουδαίο, απλά λείπουν οι πολλές metalcore στιγμές οι οποίες αντικαταστάθηκαν από κλασικές death metal δομές Σουηδικού τύπου), αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί και η σκοτεινή μελωδικότητα, σήμα κατατεθέν της μπάντας στο “Antigone”. Οι υπερκάφροι ίσως το γουστάρουν, αλλά τα πάντα μου παραφαίνονται καλογυαλισμένα και cliché για να προτιμήσουν το “Deaf to our Prayers” σε σχέση με τo “The New Black” των STRAPPING YOUNG LAD ή το “Darker Days Ahead” των TERRORIZER που κυκλοφόρησαν την ίδια εβδομάδα.
Όσο αφορά την παραγωγή, θα πέσει φωτιά να με κάψει. Έχουμε να κάνουμε με έναν εκπληκτικό ήχο (ειδικά ο κρυστάλλινος ήχος στις κιθάρες είναι όλα τα λεφτά), στην ποιότητα του οποίου έχει συμβάλει και ο Δανός “guru” Jacob Hansen, αφού ανέλαβε την μίξη του. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι στίχοι είναι για ακόμα μια φορά μακριά από τα τετριμμένα του death metal, επηρεασμένοι από ιστορικά γεγονότα και κυρίως από την ιστορία της Κεντρικής Ευρώπης του 19ου αιώνα και την Βιομηχανική επανάσταση. Ταυτόχρονα, όμως η “πολυλογία” των στίχων και τα φωνητικά του Marcus Bischoff παραγεμίζουν τα κομμάτια, εις βάρος της μουσικής. Ίσως η ύπαρξη δύο τεχνοτροπιών στα φωνητικά (δλδ: ”βοθρέ” και “σκισμένα”), όπως στο κομμάτι “Biogenesis - (Undo Creation)” να ξεκούραζαν τον ακροατή… Λέω εγώ τώρα…
Μετά το σχετικά καλό ξεκίνημα με τις ωραίες ρυθμικές του “Counterweight”, ο δίσκος κάνει τεράστια κοιλία (σαν την δικιά μου), με fillers που θα ήταν κατάλληλα μόνο ως bonus σε Ιαπωνικές εκδόσεις. Η μπάντα επιστρέφει, ευτυχώς, μόλις στο έβδομο κομμάτι, το mid tempo “Armia” το οποίο ίσως είναι και το αποκορύφωμα της συνολικής συνθετικής τους δραστηριότητας. Από ‘κεί και πέρα, τα “mybestfriends.com” και “Biogenesis” είναι τυπικά, αλλά και καλά δείγματα της ιδιαίτερα πνιγηρής ατμόσφαιρας των HSB. Κατά τα άλλα, τυπικά riffs, τυπικά twists, breaks κ.τ.λ κ.τ.λ πλήξη, ανία, διάλειμμα για κατούρημα, “κάτσε να πάω να φτιάξω ένα τόστ” και τα μυαλά στα κάγκελα. Προσωπικά το νέο album των UNEARTH μου άρεσε περισσότερο, παρότι είναι τίγκα στις metalcore εξάρσεις και περιέχει και σκόρπια μελωδικά ιντερλούδια.
Caput αυτή τη φορά η “Γερμανική μηχανή”. Ελπίζω σε ανάκαμψη και πειραματισμό… έως τότε… ένα «φάσκελο» από όλους μας καλό κάνει.
5
