Οι Αυστραλοί WOLFMOTHER με το ομώνυμο ντεμπούτο τους κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να φτιάξουν ένα όνομα ικανό να τους χαρίσει αρκετές εισόδους στα charts όλης της υφηλίου, αλλά και την δυνατότητα να θεωρούνται μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες στον χώρο του hard rock. Με εντελώς retro εμφάνιση και ήχο, μας προσφέρουν ένα ταξίδι στα 70s, όπου μπάντες σαν τους THE WHO, LED ZEPPELIN, BLACK SABBATH, DEEP PURPLE, JETHRO TULL, URIAH HEEP, μεγαλουργούσαν και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς της παγκόσμιας μουσικής. Αν και αυτές οι χαλεποί καιροί έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καλό είναι να θυμόμαστε κάπου κάπου πως αυτή η μουσική πήγε μπροστά μόνο όταν μπόλιασε το παρελθόν με νέες ιδέες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι νέες ιδέες προέρχονται από τον εναλλακτικό χώρο και συγκεκριμένα από τον garage ήχο, που έχουν groups, όπως οι WHITE STRIPES (σ.Α.: αυτό το ονομάζεις group;;;), THE HELLACOPTERS, TURBONEGRO κ.τ.λ. Αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί κόκκινο πανί για το τεράστιο αγοραστικό κοινό των metalheads, αλλά τουλάχιστον οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους WOLFMOTHER ότι η προσπάθεια τους είναι αξιέπαινη.
Το νεαρό τρίο των WOLFMOTHER φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει εντρυφήσει στις διδαχές της παραδοσιακής rock μουσικής, όπου απαιτείται πειθαρχία και αίσθηση του μέτρου, με αποτέλεσμα και τα 13 κομμάτια του album να έχουν υποδειγματική δομή, με τα rhythm section, πλήκτρα, solos και φωνητικά να βρίσκονται σε άριστη αναλογία. Η ζεστή παραγωγή είναι τόσο κοντά στις αναλογικές τεχνικές των περασμένων ετών, που σχεδόν νόμιζα ότι άκουγα “τα ανεπαίσθητα σκρατσάκια των master tapes απo τις οποίες έγινε το remaster της επανέκδοσης”…
Ο A. Stockdale, τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας έχει χροιά πολύ κοντά σε αυτήν του Jack White των WHITE STRIPES, άρα μπορούν εύκολα να γίνουν και συνειρμικές συγκρίσεις με την φωνή του υπερμέγιστου Robert Plant. Αυτός που όμως δίνει ρέστα με την μουσική του απόδοση είναι ο μπασίστας-πληκτράς της μπάντας, Chris Ross, ο οποίος χαρίζει στην μπάντα του την πολυπόθητη διαφοροποίηση, με το παίξιμο του και στα δύο όργανα εξίσου…
Αξίζει να ξεχωρίσουμε κάποια κομμάτια, τα οποία σίγουρα θα συγκινήσουν τους παραδοσιακούς “μεταλλάδες” που διαβάζουν την συγκεκριμένη κριτική:
“White Unicorn” – Ozzy-alike φωνή, groove που θυμίζει Kyuss και ψυχεδελικό τελείωμα όπου πλήκτρα και μπάσο θυμίζουν CAMELl εποχής “Moonmadness”…
“Woman” – Up-tempo hard rock κομμάτι με πιασάρικο refrain, πλήκτρα που μπορεί να έπαιξε και ο John Lord… ό,τι πρέπει για rock party, ήδη έχει γίνει video και το πρώτο single του δίσκου…
“Colossal” – Πομπώδης εισαγωγή, heavy ατμόσφαιρα και έξοχες κιθάρες που πλέκουν ίσως το καλύτερο κομμάτι του album…
“Mind’s Eye”– Λυρισμός και ψυχεδέλεια σε ένα κομμάτι που κολακεύει κυρίως τις “ψηλές” φωνητικές δυνατότητες του Stockdale…Τα πλήκτρα μήπως τα παίζει ο Rick Wakeman;;;;
Παρά τo πολύ καλό ντεμπούτο των WOLFMOTHER, η γνώμη μου δεν αλλάζει για το ποιος κάνει την καλύτερη δουλεία σε όλη αυτή την κακεντρεχή ιστορία με τις μπάντες-μεσσίες που θα σώσουν το rock-metal…
MASTODON RULES!!!
8
Υ.Γ: Οι WOLFMOTHER δεν είναι φλώροι!!! (σ.Α: Καααλά...)
