Κάποτε υπήρχε μια μπάντα που την έλεγαν MERCYFUL FATE… Αυτή η μπάντα είχε έναν κιθαρίστα (και έναν απίστευτο τραγουδιστή, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτόν), τον Hank Sherman, ο οποίος το 1984 μάλλον μπουχτίζει με τους ανάποδους σταυρούς και τις στριγκλιές του King Diamond και αποφασίζει να φτιάξει μια χαρωπή μπάντα κοντά στο στυλ των VAN HALEN και για να μην χάσει και το brand name την ονομάζει FATE.
Μετά από 4 χρονάκια και 2 καλούς δίσκους (“Fate” και “Matter Of Attitude”), κατάλαβε ότι μόνο με τις “ποζεριές” του Βασιλιά θα γέμιζε την πεινασμένη κοιλίτσα του και αποχωρεί οριστικά από τους FATE για να επιστρέψει στους MERCYFUL FATE. Η μπάντα επιζεί μέχρι το 1993, οπότε και διαλύει μετά από άλλους δύο δίσκους (“Cruisin' For A Bruisin” και “Scratch N Sniff”). Ο μοναδικός επιζών από το αρχικό line up, Peter Steincke, επαναδραστηριοποιεί την μπάντα για να ηχογραφήσουν το πέμπτο album τους, με τον “ευφάνταστο τίτλο” ”V”. Και μάλλον καλά έκαναν, διότι πρόκειται για αξιόλογη προσπάθεια, με τους φίλους του power ήχου να είναι σε θέση να το εκτιμήσουν ιδιαίτερα. Η μπάντα έκανε μια αρκετά επιτυχημένη στροφή σε πιο βαρύ και στακαριστό ήχο, αλλά χωρίς να λείπουν και οι πιο hard rock, ανάλαφρες στιγμές…
Με εγγυημένη καλή ηχητική απόδοσή, αφού την παραγωγή έκανε το πατριωτάκι τους, ο Tommy Hansen, οι FATE στήνουν ένα κολασμένα ευδιάθετο πανηγυράκι, με τρελό του χωριού τον τραγουδιστή της μπάντας, Per Johansson, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία love-or-hate performer, αφού η ψιλή (δισθεόρατη) φωνή του, μπορεί να μαγέψει και να ενοχλήσει ταυτόχρονα. Εμένα πάντως μου άρεσε, αφού συνδυάζει την χροιά του Kiske και την χαρακτηριστικότητα του Udo. Τα “Butterfly”, “Heaven’s Crying Too”, “Burned Child” και “Fate” είναι κάποια από τα καλύτερα δείγματα απo τον δίσκο, ο οποίος αποφεύγει να κουράσει τον ακροατή, με συνεχή και ανούσια riff-ολογία, αλλά επικεντρώνεται στην έξυπνη δομή των κομματιών που αφομοιώνει σωστά τις δυνατότητες της φωνής του προαναφερθέντα
Ποιοτική δουλεία, με εντελώς “άκυρο” εξώφυλλο, που προτείνεται άφοβα σε power-άδες εθισμένους στην ελαφρότητα της happy metal σκηνής που δεν φοβούνται να χαμογελούν και να διασκεδάζουν με την μουσική που ακούν. Καλοί οι OPETH και οι KATATONIA, αλλά μην κόψουμε φλέβες κιόλας…
7
