Παραληρώντας σε ατέλειωτες συζητήσεις σχετικά με την πραγματική έννοια της progressive μουσικής και τις μπάντες που κατέχουν τον αυθεντικό prog χαρακτήρα, πολλές φορές αναφέρω το παράδειγμα των O.S.I. σαν την κλασική περίπτωση συνάθροισης μουσικών που προέρχονται από διαφορετικό χώρο και έχουν σαν σκοπό να συνδυάσουν τα γούστα τους και τους “ιδιαίτερους” χαρακτήρες τους και να πειραματιστούν με μουσική “ξένη” γι’αυτούς. Ο Jim Matheos (κιθάρες, programming), με τους O.S.I. προσπαθεί να αποδεσμευτεί από τις γνώριμες μεταλλικές δομές των FATES WARNING και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε πιο ατμοσφαιρικές και new age περιπλανήσεις. Οδηγός του ο Kevin Moore (φωνητικά, keyboards, programming), ο οποίος εδώ και πολύ καιρό έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως από τον ήχο, που όχι και τόσο πιστά είχε υπηρετήσει με τους DREAM THEATER. Αν θεωρούσα το αποτέλεσμα του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, ιδιαίτερα εντυπωσιακό, για το “Free” θα έλεγα ότι απλά βαδίζει σε πολύ “ασφαλή” μονοπάτια. Και αυτό το γεγονός από μόνο του, αναιρεί τον ορισμό της progressive μουσικής…
Μιλώντας, αυστηρά μουσικά, έχουμε να κάνουμε με έναν άρτιο δίσκο, που μπορεί και μπασταρδεύει με ευκολία τους ARCHIVE και τους DEPECHE MODE με τους TOOL και τους CHROMA KEY με τους PORCUPINE TREE, αλλά δυστυχώς χάνει σε πρωτοτυπία σε σχέση με τον προκάτοχό του. Πίσω από το drum kit κάθεται πάλι ο M. Portnoy, αλλά μάλλον δεν προσφέρει σχεδόν καθόλου στο τελικό άκουσμα, αφού περίπου τα πάντα υπερκαλύπτονται από ένα ηχητικό πλέγμα από synths, drum loops, λοιπών μπιμπλικίων και την (ώρες-ώρες) εκνευριστικά flat φωνή του Moore. Παρόλα αυτά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τεχνικά τουλάχιστον, δίνει ρέστα, αφού οι ήχοι που παράγει, για μια ακόμη φορά, είναι πρωτότυποι. Συνεχίζω να πιστεύω ότι το “αμαρτωλό” παρελθόν του με τους DREAM THEATER (αλλά και ο δύστροπος χαρακτήρας του) ίσως του στοίχισε μια καλύτερη καριέρα στον μουσικό χώρο που πραγματικά αγαπάει.
Ξεχώρισα με ευκολία τα “All Gone Now”, “Free”, “Bigger Wave”,“Go” και “Kicking” ως τα πιο αντιπροσωπευτικά σημεία του δίσκου, αν και τα πάντα φαντάζουν σχεδόν όμοια σε ύφος και διάθεση με την πρώτη προσπάθεια των O.S.I. Στα μείον συγκαταλέγεται και η στροφή που πήρε η μπάντα στον στιχουργικό τομέα, όπου παράτησε τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα και καταπιάστηκε (μάλλον) με τον πρόσφατο χωρισμό του Kevin Moore (εξού και ο τίτλος “Free”).
Το “Free”, είναι ένας ακόμα καλός δίσκος, που ακολουθεί όμως καταφανέστατα την πεπατημένη της προηγούμενης επαναστατικής κυκλοφορίας της μπάντας, διατηρώντας όλα τα βασικά στοιχεία που μας έκαναν να ψαχνόμαστε για αρκετό καιρό, αλλά και δίνοντας μόνο ένα δείγμα αληθινής “προοδευτικότητας”… την προσθήκη ενός άκυρου country κλαψουρίσματος, ονόματι “Our Town”.
Ομολογώ ότι τρομάζω όταν σκέφτομαι, ότι ο Matheos ενδέχεται να παρατήσει τους FATES για χάρη των O.S.I…
7
