Η μπάντα με τους τεράστιους τίτλους τραγουδιών επέστρεψε. Πρώτη φορά είχα συναντήσει τραγούδι τους σε μια συλλογή του ελληνικού Metal Hammer, όπου το όνομα του κομματιού τους γέμιζε σχεδόν το μισό μέρος της σελίδας με το track list. Φυσικά μιλάω για τους BAL SAGOTH.

Πιστοί στο πνεύμα των προηγούμενων δίσκων τους, συνεχίζουν την παράδοση που τους θέλει να αναμειγνύουν επικά μέρη ή κάλλιστα, θέματα που φέρουν στο μυαλό κλασσική μουσική, με το αγαπημένο μας black metal. Not my cup of tea, αλλά γνώμη μου είναι ότι οι οπαδοί τους δε θα χαλαστούν καθόλου. Ο δίσκος δεν χάνει σε ατμόσφαιρα, αποπνέει έναν αέρα πολέμου και διατρέχεται από μεγαλοπρεπείς αφηγήσεις το δίχως άλλω, που συνδράμουν στην επίτευξη δημιουργίας μιας εικόνας που θέλει ιδρωμένα κορμιά να μάχονται σε πεδιάδες (πόσο πιο gay μπορεί να ακουστεί αυτό;).

Πέρα από την πλάκα τώρα, η ακρόαση του ”The Chthonic Chronicles” κατέληξε να είναι αρκέτα διασκεδαστική στα δικά μου αυτιά, επομένως αναλογιζόμενος το ότι όπως προείπα το είδος αυτό δε με συγκινεί, είναι σίγουρο ότι οι οπαδοί θα το εκτιμήσουν πολύ καλύτερα σε σχέση με έναν εριστικό μπάσταρδο που ακούει στο όνομα Λάμπρος Σμυρνώφ και είναι εκπαιδευμένος να κράζει.


7