Νέος λοιπόν δίσκος και από τους RAGE. Ένα από τα αγαπημένα σχήματα των Ελλήνων οπαδών και δυστυχώς δεν φαίνεται φως στο τούνελ.

Για να εξηγούμε από την αρχή, ο βαθμός που θα βάλω δεν είναι εντελώς σωστός. Οι RAGE είναι heavy metal μπάντα και ως τέτοια θα αξιολογηθούν. Μουσικά αξίζουν έναν πολύ καλύτερο βαθμό, αλλά αυτό θα ήταν άδικο προς αλλά σχήματα τα οποία ναι μεν είναι σε χαμηλότερο γνωστικό επίπεδο μουσικής, αλλά προσφέρουν τα μέγιστα στο μεταλλικό ιδίωμα.

Τι έκανε λοιπόν ο αγαπητός Peavy; Έβαλε σε δεύτερη μοίρα τις κιθάρες, τα μπάσα, τα τύμπανα και έβαλε μπροστά την ορχήστρα… ”Lingua Mortis 2”; Μπα… εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ώρες ώρες είναι σαν να συνοδεύουν οι RAGE την ορχήστρα και όχι το ανάποδο, όπως δηλαδή θα έπρεπε.

Και OK, μας έβαλες μπροστά την ορχήστρα… και τί την έβαλες να παίξει; Ξεχάστε τις χαζοχαρούμενες ορχήστρες σε στυλ NIGHTWISH - χωρίς ίχνος ειρωνείας (σ.Α. αυτό σου έπειπε!!!). Εδώ οι μουσικοί έχουν βαλθεί να μιλήσουν πραγματικά με τους νεκρούς. Βαριά και ατμοσφαιρικά θέματα, δύσκολες ενορχηστρώσεις, νεκρόφιλες μελωδίες και διάφορα άλλα ωραία τέτοια με αποτέλεσμα ο δίσκος να γίνεται δύσπεπτος σα χαλασμένο κεμπάπ! Θές πάνω από 10 μέρες να τον χωνέψεις. Και με 7 (!!!!) instrumental η δουλεία χωλαίνει όσο δε πάει.

Βέβαια το σωστό να λέγεται και αν το δεις από καθαρά μουσική πλευρά, η δουλεία που έχει γίνει είναι φοβερή και αξίζουν συγχαρητήρια στους RAGE που ενορχήστρωσαν ένα τέτοιο δημιούργημα. Αλλά δεν είναι αυτό που εμείς περιμέναμε. Διότι, πώς να το κάνουμε, RAGE χωρίς metal ήχο είναι σα χωριάτικη χωρίς φέτα. Τρώγεται μεν… αλλά…

Υπάρχουν φυσικά κομμάτια που καθηλώνουν όπως τα “No Fear”, “Kill Your Gods” και “Confusion”αλλά 3 κομμάτια σας φτάνουν; Εμένα όχι…


5

ΥΓ: Αν κρίνω το δίσκο καθαρά από μουσικής άποψης και όχι σαν Heavy δίσκο τότε άνετα σηκώνει εδώ ένα 8.5. Έχε χάρη που γουστάρω τα soundtracks.