Tribute στους MELVINS; Χα!
Σίγουρα το να προσπαθήσει κανείς να αγγίξει έστω και μία νότα από αυτές που φτύνουν το λαρύγγι και η κιθάρα του King Buzzo είναι ένα εγχείρημα επιεικώς παράτολμο και υπερφιλόδοξο. Θες γιατί οι MELVINS είναι η μύγα στο γάλα του σκληρού ήχου, θες γιατί τόση ανωμαλία και παράνοια όση αυτή των δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσων δισκογραφικών εγχειρημάτων της παρέας του Buzz Osbourne δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα δισκάκι με 15-20 σχεδόν “χτεσινές” –πέραν εξαιρέσεων- μπάντες… whatever...
Ακατόρθωτο λοιπόν με μια πρώτη ματιά εγχείρημα, το οποίο όμως οι ιθύνοντες νόες της Fractured Trans Records φρόντισαν να μετατρέψουν σε απλά δύσκολο έχοντας βέβαια πίσω τους, τους μπροστάρηδες του κατ’ εξοχήν ανώμαλου ακραίου ήχου. Μικρές απλά αναφορές σε κάποιους εξ’ αυτών θα σας κινούσαν την περιέργεια αλλά για να ξέρετε που πατάτε περνάω στο παρασύνθημα και σας εκθέτω αναλυτικά, μετα πολλών παρενθέσεων μια γενική ιδέα.
Η όλη ουσία λοιπόν του αντιτίμου του εν λόγω CD, εντοπίζεται στις πολύ καλές διασκευές/ επανεκτελέσεις των MASTODON (είχαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε και από κοντά live), DILLINGER ESCAPE PLAN (αν και με πολύ μέτρια παραγωγή), SYL (με την υπογραφή του Devin Townsend χαραγμένη σαν από πυρωμένο μαχαίρι πάνω στο απίστευτο “Zodiac”), HIGH ON FIRE/ KEELHAUL (με εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά του Matt Pike), MEATJACK (αρκετά πιστή εκτέλεση), STRAPADON FACTORY (απλά απίστευτη διασκευή στο “Joan Of Arc” από μέλη των SYL, MASTODON και FEAR FACTORY), EYEHATEGOD (αν και ελαφρώς στην κοσμάρα τους), CKY/ GNARKILL (αν και περίεργη η επιλογή του ότι-να-ναι “Laughing With Lucifer”) και τέλος των άγνωστων σε εμένα, MADE OUT OF BABIES. Στην μέση του βαθμολογικού πίνακα του tribute έχουμε τους ISIS/ AGORAPHOBIC NOSEBLEED, DISENGAGE, ABSENTEE, MEATJACK και BLESSING THE HOG με τις σχεδόν επακριβείς επανεκτελέσεις τους, ενώ ποιοτικά ουραγούς των γούστων μου αποτέλεσαν οι MARE, PIG DESTROYER, DOG FASHION DISCO, MARITIME MURDER και PRINCER 2 με τις σαφέστατα πιο μέτριες συμμετοχές τους στην κατά τα άλλα πανέξυπνη αυτή κυκλοφορία.
Στο σύνολό του το “Reaching The Music Of The Melvins” αξίζει και δεν αξίζει τα λεφτά του, τουλάχιστον βάσει του promo του οποίου και μπόρεσα να προμηθευτώ. Το αν το artwork και το γενικότερο packaging είναι σε θέση να ανεβάσουν το status και την αγοραστική αξία της εν λόγω δισκογραφικής δουλειάς του όλου εξωφρενικά παρανοικού crew που προανέφερα, δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να το αποσαφηνίσω. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο τίτλος της είναι αντιπροσωπευτικός μέχρι το μεδούλι, μιας που η μουσική των MELVINS όντως δεν μπορεί να παιχτεί. Το αν μπορεί να “πλησιαστεί” θα το κρίνουν τα αυτιά σας και η τσέπη σας. Αυτά…
9 (για την ιδέα)
7 (για την εφαρμογή της)
