Εισαγωγή για όσους αγνοούν το παρελθόν και ίσως και την ύπαρξη της μπάντας: Οι KHANATE είναι το προσωπικό project του Stephen ‘O Malley, μέλους των βασιλιάδων του doombient, Sunn0))) αλλά και της cult για τον doom χώρο, recording label, Southern Lord. Τι κάνουν; Όπως οι περισσότερες μπάντες της εταιρείας που έχω βαρεθεί να γράφω το όνομά της (Hydrahead), βασανίζουν αυτιά. Οι συγκεκριμένοι για την ακρίβεια βασανίζουν τα αυτιά επίδοξων σκληροπυρηνικών doomsters και δήθεν ακραίων στα ακούσματά τους οπαδών. Αυτός εν τέλει μοιάζει να είναι όντως ο τρόπος των KHANATE. Να στοχεύουν στον δυνατό. Και τελικά… να τον αφήνουν μαλάκα!

Βασανιστικά αργό, αλλά πιο γρήγορο από τους προκατόχους του είναι το “Capture & Release” EP κερδίζοντας όμως σε ανωμαλία και ενόχληση. Minimal μέχρι εκεί που δεν πάει, με μία αποκρουστική οξύτητα να διατρέχει την απλότητά του καθ’ όλη την διάρκεια της ακρόασης, το καινούριο αυτό έκτρωμα της διασταύρωσης Southern Lord και Hydrahead σε κάνει σε πολλές στιγμές να πιστεύεις ότι λεπίδες καρφώνονται στα μάτια και το μυαλό σου.

Το “Capture & Release” στα δύο μόλις ομώνυμα, συνολικής διάρκειας 43 λεπτών tracks του κερδίζει σε όλους τους τομείς παίζοντας βίαια παιχνίδια με το μυαλό σου. Όμως κάτι ξεχωρίζει. Δεν είναι ούτε τα βαριά overdriven έγχορδα, ούτε τα ξαφνικά σκασίματα ταμπούρου και hi-hat, ούτε το όλο υπερ-δουλεμένο synth made ambience του background της κυκλοφορίας. Είναι τα φωνητικά. Τα βγαλμένα από την κόλαση και περίτεχνα σκισμένα φωνητικά του EP που σε περίπτωση που δεν σου φανούν αστεία ως απόρροια της άγνοιάς σου για την εν λόγω τέχνη, θα σε κάνουν να ανάψεις τα φώτα του δωματίου σου και να κουκουλωθείς με τα σκεπάσματα σε μία γωνία του κρεβατιού σου. Τα φωνητικά, τα οποία εν τέλει φέρνουν στον τομέα του συναισθήματος αρκετά σε John Paul Morrow εποχής MEDULLA NOCTE κερδίζοντας και τους πιο κλασικούς sludge ακροατές.

Άξιες αναφοράς είναι οι συναισθηματικές διακυμάνσεις του δίσκου. Το πρώτο track, ξεκινώντας αμέσως από το peak της βίας και της ανωμαλίας, καταφέρνει να κορυφώθει ακόμα περισσότερο μέχρι το τέλος του. Όλα αυτά για να καταλήξει στο Pelican-ίσιο intro του δεύτερου track που ως sequel του προηγουμένου ενοχλεί με χαρακτηριστική άνεση τα αυτιά για να βυθιστεί στον βάλτο του καθαρού outro-like σημείου που έχει ήδη αρχίσει να σε κάνει να παρακαλάς να τελειώσει. Το τέλος; Το φυλάω για έκπληξη…

Τα πράγματα είναι όμως πιο απλά. Οι άνθρωποι είναι ανωμαλάρες, δεν στοχεύουν επ’ ουδενή σε μεγάλο κοινό, εμπορική αναγνώριση ή διεθνοποίηση του ήχου. Σε αντίθεση βέβαια με άλλους της κάστας τους, οι KHANATE δεν κουράζουν έχοντας καταλάβει πως δεν έχουν ανάγκη να το παίξουν πιο ακραίοι ή πιο mainstream. Στο κάτω κάτω της γραφής με τα μυαλά που κουβαλάνε, πάλι εμείς οι ίδιοι θα τους ακούμε…


8