Την τέταρτη κυκλοφορία των PELICAN ομολογώ ότι την περίμενα με ανυπομονησία. Είχε προηγηθεί το EP “March into the sea” για να μας προϊδεάσει για αυτή. Εκεί, πέρα από ένα φανταστικό remix του Justin Broadrick στο κομμάτι “Angel Tears” από τον προηγούμενο δίσκο τους, υπήρχε και το ομότιτλο τραγούδι σε 20άλεπτη έκδοση (εδώ η διάρκειά του είναι 11 λεπτά).
Τώρα που έχω ακούσει πολλές φορές το ”The fire in our throats will beckon the thaw”, μπορώ με σιγουριά να πω ότι είμαι σε δίλημμα (αντιφατικό έτσι;). Ναι, το άλμπουμ είναι κορυφή. Αυτό είναι σίγουρο. Ο τρόπος που τα μέλη παίζουν με τις δυναμικές είναι αξιοθαύμαστος. Η δομή των κομματιών αποστομοτική. Ο τρόπος τους να σε ταξιδεύουν απαράμιλλος. Το κλειδί στην υπόθεση PELICAN, δηλαδή το ότι σε κάνουν να βιώνεις τη μουσική και να χαίρεσαι που είσαι ακροατής είναι και εδώ παρόν. Και μόνο να αντιληφθείς στο ελάχιστο την τεχνική που ακολουθούν στο πώς δομούν τα τραγούδια τους αρκεί. Για μένα κατατάσσονται στα καλύτερα γκρουπς του είδους τους και δεν υπερβάλλω.
Πριν όμως ανέφερα κάτι για δίλημμα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, όταν πήρα την κυκλοφορία στα χέρια μου περίμενα να έρθω σε επαφή με κάτι πιο σκληρό, πιο στριφνό. Περίμενα να ξανακούσω εκείνα τα ΤΕΛΕΙΑ riffs που υπάρχουν στο καλύτερο για μένα κομμάτι τους, το “Drought”. Ένα κομμάτι το οποίο το έχω ακούσει πιο πολλές φορές και από τους ίδιους τους PELICAN (είμαι σίγουρος για αυτό). Ένα κομμάτι που σου δίνει την αίσθηση νοσηρότητας. Σε φοβίζει κάνοντας σε να κοιτάς πίσω σου μήπως σε αρπάξει κάτι απροσδιόριστο. Δυστυχώς τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν εδώ. Οκ, σε τραγούδια όπως το “Autumn Into Summer” βρίσκεις κορυφαίες στιγμές έντασης και ξεσπάσματος αλλά το γενικό συναίσθημα που αποπνεέι ο όλος δίσκος είναι κάτι πιο μελό, πιο post – rock, πιο hydrahead, πιο βατό. Θα μου πείς κακό είναι αυτό; Δείχνει ωρίμανση δε λέω, και εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι πρωτόγονος. Αλλά ρε γαμώτο θα γούσταρα πολύ να έβρισκα τόσο βαριά riffs κι εδώ.
Από την άλλη για να γίνω αντικειμενικός, όπως προανέφερα, η όλη κυκλοφορία μόνο κορυφαία μπορεί να χαρακτηριστεί. Η παραγωγή είναι απίστευτη με χώρο σε όλα τα όργανα να αναπνέουν. Το άκουσμα για άλλη μια φορά σε γεμίζει και αν συνδυαστεί με χρήση οποιασδήποτε ουσίας μπορεί να ταξιδεύει (δυνατή ένταση εννοώ, πονηρούληδες) τότε ετοιμαστείτε για διαπλανητικό περίπατο.
9
