Οι NOCTURNAL RITES δεν χρειάζονται νομίζω συστάσεις. Ακόμα και αν κάποιος δεν έχει στη συλλογή του κάποιο δίσκο, σίγουρα έχει ακούσει το όνομα και πιθανόν και κάποια κομμάτια. 7ος λοιπόν δίσκος για τους power/heavy metallers και αν και δεν έχω ακούσει παρά πολλά κομμάτια, διακρίνω μια μικρή στροφή στον ήχο.
Τα κομμάτια κινούνται κυρίως σε mid tempo συνθέσεις με τη μελωδία να κυριαρχεί και το hard rock να κάνει εμφανές το πόσο έχουν επηρεαστεί οι NOCTURNAL RITES στη νέα τους δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν παραμεριστεί τελείως τα ξεσπάσματα και τα γρήγορα σημεία. Απλά δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στα κομμάτια. Και προσωπικά νομίζω ότι η μελωδία είναι το ατού του δίσκου.
Το power metal στοιχείο δηλαδή έχει περιοριστεί σημαντικά. Τι γίνεται με αυτό που μένει… με το heavy στοιχείο…; Οι NOCTURNAL RITES δείχνουν από το πρώτο riff ότι το κατέχουν και παικτικά και συνθετικά. Ογκίλα, ρυθμικά μέρη ασήκωτα και η φωνή να ακούγεται από hard rock μέχρι EDGUY/HAMMERFALL-ική. Τα σόλο στα σωστά σημεία με τη σωστή διάρκεια, και καμία υπερβολή από κανένα όργανο.
Η παραγωγή τώρα είναι ό,τι πρέπει για να υποστηρίξει ένα τέτοιο άλμπουμ. Καθαρή, δυνατή, συμπαγής… ό,τι πρέπει για ένα heavy/power σχήμα. Και σίγουρα όταν ακούς τα όργανα καθαρά και όχι έναν αχταρμά από παραμορφώσεις, επηρεάζει πολύ την γνώμη σου για έναν δίσκο.
Εκεί που υστερούν όμως είναι η πρωτοτυπία… εισαγωγή, κουπλέ, ρεφραίν, κουπλέ, σόλο, ρεφραίν… άντε και καμία γέφυρα ενδιάμεσα. Σίγουρα έχουν μερικές πολύ έξυπνες εισαγωγές και διάφορα σημειακά που περνάνε ωραίες ιδέες, αλλά γενικά η επανάληψη είναι εμφανής.
Ο δίσκος κατά τα αλλά είναι σίγουρα από τους καλούς δίσκους της χρονιάς και όποιος τον προμηθευτεί θα περάσει 46 λεπτά (μικρός είναι ε;) ευχάριστης ακρόασης.
Από τα 10 κομμάτια που υπάρχουν στο δίσκο ξεχώρισα το εναρκτήριο “Fools Never Die”, “Still Alive”, “Cuts Like A Knife” (ίσως το καλύτερο του δίσκου), “End Of Our Rope” και “Deliverance”.
7.5
