Ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Thunderball”, o Γερμανός γερόλυκος του metal επιστρέφει με τη νέα του «αποστολή»... ”Mission No. X”.
Ο δίσκος δεν αποτελεί κάτι το νέο. Ούτε κρύβει «εκπλήξεις» απο τον Udo Dirkschneider. Αγνό metal, συμπαγές και δυναμικό. Όσο «γέρος» είναι ο Udo, τόσο «φρέσκο» ακούγεται το άλμπουμ του. Με παραγωγή ιδανική, απο τον Stefan Kaufmann, τα κομμάτια του “Mission No. X” είναι ικανά να ικανοποιήσουν τον οπαδό του heavy metal. Και η αρχή του άλμπουμ είναι ιδανική... το ομότιτλο κομμάτι ανοίγει το άλμπουμ και το αμέσως επόμενο (και καλύτερο του δίσκου) “24/7” δείχνουν τις προθέσεις του Udo. “Είμαι ακόμα εδώ και παίζω metal όπως εγώ ξέρω”. “Mean Streets” για τη συνέχεια και κάπου εδώ κάνουμε κοιλιά. Δυστυχώς αν το άλμπουμ συνέχιζε όπως ξεκίνησε θα παραμιλάγαμε. Όμως με εξαίρεση 2-3 στιγμές (την πολύ καλή μελαγχολική μπαλάντα “Eye Of The Eagle”, το “Stone Hard” και το mid-tempo "Cry Soldier Cry"), τα υπόλοιπα 5 κομμάτια του άλμπουμ δεν είναι κάτι το ιδαίτερο.
Γενικά ο Udo δείχνει ότι βρίσκεται ακόμα σε θέση να γράψει ποιοτικό metal και φυσικά να το ερμηνεύσει. Ουδείς αμφιβάλλει περι αυτού. Δυστυχώς όμως δεν νομίζω ότι θα μπορέσει εύκολα να ξαναβγάλει έναν δίσκο που θα μπορέσουμε να του βγάλουμε το καπέλο. Αυτό βέβαια δεν ξέρω κατα πόσο είναι κακό, όταν κάθε κυκλοφορία του είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατη! Και το “Mission No. X” χωρίς να εντυπωσιάζει, αποτελεί ακόμα ένα καλό metal άλμπουμ που τουλάχιστον τους οπαδούς του heavy θα τους ικανοποιήσει. Αγέραστος...
6.5
