Μάλιστα... ΟΚ... μια χαρά μουσική είναι το 80's hard rock/party metal γενικότερα, αλλά όταν δεν παίζεται καλά είναι για να το πάρεις και να το ρίξεις απο κάνα βουνό (όσο ψηλότερο βρείς, τόσο το καλύτερο) και να ησυχάσεις. Στην καλύτερη να ανάψεις καμιά φωτιά και να το βάλεις μέσα για να βλέπεις πως αλλάζουν τα χρώματα του CD!
Οι Νορβηγοί ABSOLUTE STEEL ανήκουν σ΄αυτήν την κατηγορία. Ίσως να υπερέβαλα λίγο στους τρόπους αντίδρασης, αλλά τί να κάνω; Αυτή η «αναγέννηση» του είδους έχει βγάλει πια τόσους κακούς (το λιγότερο) δίσκους που δεν αξίζει. Και να ήταν hard rock να πώ παει στα κομμάτια. Αλλά αυτό το χαβαλετζίδικο που προσπαθείς να βγάλεις δε σου βγαίνει. Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν αρκούν τα φωνητικά να «ανεβαίνουν» (σχετικά)... πρέπει να ακούγονται εκεί που πάνε. Δεν αρκεί να έχει ένα ρυθμό το κομμάτι. Χρειάζεται και κάνα καλό riff-άκι (εδώ υπάρχουν 2 ίσως 3 στο άλμπουμ). Καμιά καλή μελωδία στα φωνητικά και όχι αναμάσημα. Γενικότερα... ιδέες, δημιουργία, κάτι ρε παιδί μου!
Δεύτερο άλμπουμ των Νορβηγών, "Womanizer" το όνομα αυτού και το τρίτο θα το δώσω ή στον Σμυρνώφ ή στον Κότση (ίσως και στον Μαρίνη) για να διαβάσω τις κριτικές τους και να γελάσω λιγάκι με τον τρόπο που θα έχουν γραφτεί.
Αν κάποις απο εσάς γουστάρει να είναι κουρούμπελο και να ψάχνει να βάλει κάτι για να χαρεί, ας το αποκτήσει. Αν πάλι είστε νηφάλιοι δεν σας το προτείνω. Είπαμε... με μέτρο το είδος! Α... υπάρχει μια μπαλάντα με καλές προδιαγραφές, το "Rough Love (Tender Heart)". Δυστυχώς έχει φωνητικά!
2.5
