Να λοιπόν που οι γραβατάκηδες Σατανιστές έφτασαν αισίως στην τέταρτη κυκλοφορία τους. Περίμενα με ανυπομονησία το συγκεκριμένο δίσκο, μιας και οι Βρετανοί, πιστεύω ότι αποτελούν μια πολύ μεγάλη ελπίδα και ένεση ζωής στο χώρο της σκοτεινής μουσικής. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνουν όσους τους εμπιστεύονται κάνοντας και πάλι την υπέρβαση. Επεκτείνουν την προσωπική τους ταυτότητα ξεφεύγοντας τελείως.

Από τη μία έχεις επιβλητικά ατμοσφαιρικά μέρη, στηριζόμενα στις κιθάρες (με νέο μέλος στη σύνθεσή τους), το ύπουλο μπάσσο να υποβόσκει και τα καθαρά φωνητικά. Μέρη που καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε σκοτεινούς δρόμους, όσο παρωχυμένο κι αν ακούγεται το εν λόγω συμπέρασμα. Άλλωστε η ίδια η μπάντα διατυμπανίζει τη σοβαρότητα του σατανιστικού κινήματος πάνω στη μουσική της. Αν και σε κάποιους αυτά φαντάζουν αστεία, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης από τη στιγμή που κάποιος ακούσει το ”Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone”. Πραγματικά είχα πολύ καιρό να ακούσω τόσο σκοτεινό δημιούργημα. Προσθέτοντας μες στη μαρμίτα την άλλη, βάρβαρη έκφραση του δίσκου, το αποτέλεσμα είναι αποστοματικό. Υπεργρήγορα blasts, κιθάρες να φλερτάρουν με το Death/Thrash και σε σημεία να ξύνουν αλά αγνό Black. Όλα εδώ. Φωνητικά απόκοσμα, σκισμένα ουρλιαχτά, brutal ξεσπάσματα. ΠΟΙΚΙΛΙΑ! Σε καμία στιγμή δε σκέφτεσαι καν να βαρεθείς. Ο δίσκος ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος συνοδευόμενος από την απίστευτη δουλειά στον τομέα της παραγωγής, προερχόμενη από τον Andy Sneap.

Είναι σίγουρα ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουν κυκλοφορήσει. Και πιστεύω ότι το γεγονός οφείλεται στο ότι δε συμβιβάστηκαν ποτέ. Δεν ακολούθησαν την πεπατημένη. Ανοίγουν νέους δρόμους. Δε μας μένει παρά να τους ακολουθήσουμε.


9