Οι MANNTIS ήταν ένα όνομα παντελώς άγνωστο σε εμένα, πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως αυτή είναι η πρώτη τους κυκλοφορία. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω την γνωριμία μου μαζί τους διαβάζοντας το βιογραφικό της μπάντας στο πίσω μέρος του promo της κυκλοφορίας. Όπως είναι φυσικό μου ήρθε κόλπος! Οι εν λόγω κύριοι είναι οι νικητές του “Battle for Ozzfest” show που προβλήθηκε πριν λίγο καιρό στα monitor των κατόχων συνδρομητικής, μέσω του πάλαι πότε αξιοπρεπούς μουσικού καναλιού, MTV.
Ως άλλοι “Καραφώτηδες” λοιπόν κάνουν επιδρομή στα ράφια των δισκοπωλείων και στα CD players κάποιων εξ’ ημών οι MANNTIS, προσφέροντάς μας ένα δισκάκι αμφιβόλου ποιότητας. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώντας να αποβάλλω τα όποια complex μου περί νικητών τηλεοπτικών παιχνιδιών/ realities καταφέρνω νομίζω στις πιο κάτω σειρές να δώσω μια σαφή εικόνα της μουσικής των νεοφώτιστων metal-corers από το Riverside της California.
Η συνταγή της επιτυχίας είναι κάτι παραπάνω από απλή στην “ήπειρο των ηλιθίων” όπως πολύ πετυχημένα είχε επισημανθεί σε προηγούμενο άρθρο του παρόντος ‘zine και οι MANNTIS την εφαρμόζουν με το παραπάνω. Σουηδικά riffs ala AT THE GATES με μπόλικες πέμπτες, μπουκωμένες κιθάρες στα πατήματα της δίκασης για το groove της υπόθεσης, μια -έντονη- essence αγαπησιάρικης συγχορδιάτης νοοτροπίας αμερικάνικης σχολής ύφους CALIBAN, ATREYU, κάποιες ευκολοχώνευτες χαζομελωδιούλες εδώ κι εκεί, μια hardcore-like –και πότε πότε μελωδική- φωνή και εγένετω NWOAHM.
Μεγάλο μείον η αίσθηση παιδικότητας που αποπνέουν πολλές από τις στιγμές τις κυκλοφορίας και ατού της η μικρή διάρκεια, τόσο συνολικά όσο και του κάθε κομματιού. Από στίχους δεν πολύ-μπόρεσα να πάρω χαμπάρι αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έβαζα τα γέλια κρίνοντας από American friendly τίτλους όπως “Resist and Overcome”, “My Enemy” και “Shades of Hatred”. Τέλος το DILLINGER ESCAPE PLAN wanna-be και η γλυκανάλατη ακουστική μπαλλαντούλα που αποτελούν και το κύκνειο άσμα της κυκλοφορίας, μόνο την γνώμη μου δεν στάθηκαν ικανά να αλλάξουν.
Οι νικητές του πρόσφατου αυτού τηλεοπτικού event του -πλέον- Μικρούτσικου του εξωτερικού, OZZY, δεν έχουν να προσφέρουν κανενός είδους ανανέωση στην σκηνή του σκληρού ήχου, αλλά δεν θα αποτελέσουν δυσάρεστο άκουσμα για όσους πιστεύουν πως αυτού του είδους η μόδα (γιατί για μόδα πρόκειται, ας μην κοροϊδευόμαστε) καλά κρατεί και καλά κάνει. Δεν μπορώ να προτείνω την αγορά του γιατί οποιοδήποτε ποσό άνω των 10 euro για 28 λεπτά ενός τόσο στερεότυπου ακούσματος είναι σαφώς πεταμένα λεφτά αλλά ούτε και να το αφήσω μετεξεταστέο… Οπότε…
6,5
